Εφηβικό σύνδρομο Hikikomori

Τα ενήλικα παιδιά χαμηλής λειτουργικότητας που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τους γονείς τους είναι ένα αυξανόμενο φαινόμενο σε πολλά μέρη του κόσμου. Το φαινόμενο έχει έρθει στη δημόσια σφαίρα με το όνομα «Failure to Launch», από μια ταινία με τον ίδιο τίτλο (ελλ. μτφρ «30αρης από σπίτι», 2006, παίζουν οι Μ.McConaughey, S.J. Parker) όπου οι γονείς προσλαμβάνουν μια “ειδικό των ανθρώπινων σχέσεων” για να δελεάσουν τον 35χρονο γιό τους να φύγει από το πολύ βολικό πατρικό τους και να οδεύσει προς την ανεξαρτησία του.

Η τάση αυτή αντικατοπτρίζεται στην επινόηση πολλών ειδικών λέξεων για να περιγραφεί η κατάσταση: στην Ιαπωνία ονομάζονται “Hikikomori” (Malagon, 2010), στην Ιταλία “Bamboccioni”, στη Γερμανία και τη Γαλλία “Σύνδρομο Tanguy” (Janne, 2007), και στην Αγγλία (Finlay, 2010) “NEET” (Νot in Εmployment, Εducation, or Τraining)(=όχι σε απασχόληση, εκπαίδευση ή μαθητεία) ή “Kippers” (kids in parents pockets eroding retirement savings)(=παιδιά που τρώνε τις συνταξιοδοτικές αποταμιεύσεις των γονιών τους). Στον Καναδά, έχουν ονομαστεί “παιδιά Boomerang” (Ravanera, Rajulton, & Burch, 1995; Settersten, Furstenberg, & Rumbaut, 2005), στην Αυστρία “Mamma’s Hotel Children” (=τα παιδιά του ξενοδοχείου της μαμάς), και στη Ν. Κορέα, είναι γνωστά ως “καγκουρό.” Στις ΗΠΑ, έχουν δοθεί διάφορα ονόματα στο φαινόμενο όπως το «σύνδρομο της γεμάτης φωλιάς» (Schnaiberg & Goldenberg, 1989; White, 1994) και “ILYA” (incompletely launched young adult)(=νεαρός ενήλικας με ατελές ξεκίνημα).

Στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, πάνω από τους μισούς νεαρούς ενήλικες ζουν τώρα με τους γονείς τους (Giuliano, 2007). Στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Β. Αμερική, τα ποσοστά είναι σημαντικά υψηλότερα σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες (Berrington, Stone, & Falkingham, 2009; Settersten et al., 2005), και στην Ιαπωνία, υπολογίζεται ότι υπάρχουν εκατομμύρια αυτό-απομονωμένοι και εξαρτημένοι ενήλικες που έχουν εγείρει σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές έγνοιες (Teo, 2010).

Η προσωρινή παραμονή στο σπίτι και η οικονομική βοήθεια από τους γονείς μπορεί να είναι μια κανονιστική φάση που επιτρέπει στο νεαρό άτομο να βρει το δρόμο ζωής του. Σε πολλές περιπτώσεις, ωστόσο, η μετάβαση σε πλήρως αυτόνομη λειτουργία δεν συμβαίνει ή αναστρέφεται μετά από μια προσπάθεια ανεξαρτησίας που εγκαταλείπεται (Goldscheider & Goldscheider, 1998, 1999), που οδηγεί σε χρόνια εξάρτηση από την γονεϊκή υποστήριξη. Παράλληλα με ατομικά ή οικογενειακά χαρακτηριστικά, ένας αριθμός κοινωνικοπολιτισμικών παραγόντων μπορεί να συμβάλλουν στην διεύρυνση των υπερβολικά εξαρτώμενων ενηλίκων παιδιών: (1) η επιμήκυνση της εφηβείας στη σύγχρονη κοινωνία ως περιόδου αναζήτησης προσωπικής, επαγγελματικής και κοινωνικής ταυτότητας δημιουργεί μια κατάσταση στην οποία είναι όλο και λιγότερο σαφές πότε αναμένεται από το νεαρό άτομο να λειτουργήσει ανεξάρτητα (Arnett, 2007)· (2) η πεποίθηση ότι το κάθε άτομο θα πρέπει να βρει μια καριέρα η οποία ταιριάζει απόλυτα στην προσωπικότητά του εξιδανικεύει το δικαίωμα προσωπικής αναζήτησης που μπορεί ανά περιόδους να φαίνεται ατελείωτη (Collin & Young, 2000; Twenge, 2006)· (3) η μείωση της παραδοσιακής γονεϊκής αυθεντίας καθιστά τους γονείς λιγότερο ικανούς να θέτουν απαιτήσεις και όρια (Omer, 2011)· και (4) η εξάπλωση της τεχνολογίας των Η/Υ παρουσιάζει στους ανθρώπους μια πρόκληση ψηφιακής ζωής που ικανοποιεί τις ανάγκες τους για διασκέδαση και απασχόληση χωρίς να τους εκθέτει στην φθορά τους «πραγματικού κόσμου» (Shaw & Black, 2008).

Η ευμάρεια του δυτικού κόσμου μπορεί να επιτρέπει σε μερικές οικογένειες να υποστηρίζουν ενήλικες που δεν εργάζονται χωρίς να βιώνουν σημαντικό οικονομικό βάρος, αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι οι γονείς υψηλότερου κοινωνικο-οικονομικού στάτους εκφράζουν μεγαλύτερα επίπεδα απογοήτευσης (dissatisfaction) με την κατάσταση, ίσως επειδή διατηρούν υψηλότερες προσδοκίες για ανεξάρτητη οικονομική επιτυχία (Aquilino, 1990). Αν και παράγοντες συγκεκριμένοι σε κάθε κουλτούρα πιθανώς επηρεάζουν τις στάσεις έναντι της παραμονής στο σπίτι, από τα δεδομένα που παρουσιάστηκαν πιο πάνω φαίνεται ότι και οι κολλεκτιβιστικές κοινωνίες που δίνουν έμφαση στους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς και οι ατομικιστικές που δίνουν έμφαση στην προσωπική επιλογή στην ανάπτυξη σταδιοδρομίας ενθαρρύνουν την εξάρτηση στο σημερινό κόσμο.

Τα διαγνωστικά χαρακτηριστικά των εξαρτημένων ενηλίκων διαφέρουν μάλλον αρκετά. Μπορεί να υποφέρουν από κοινωνική φοβία, ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή (OCD), κατάθλιψη, διαταραχή συμπεριφοράς, διαταραχή ελλειμματικής προσοχής- υπερκινητικότητα (ΔΕΠ/Υ), μαθησιακές δυσκολίες, ή τίποτα από τα παραπάνω. Τα γονεϊκά παράπονα, από την άλλη, είναι συχνά αρκετά παρόμοια, και συχνά περιλαμβάνουν τη σχολική εγκατάλειψη, την αποφυγή εργασίας, τις απαιτήσεις χρημάτων και άλλων εξυπηρετήσεων, το λιώσιμο στον υπολογιστή, και αντιστροφή του κύκλου μέρας-νύχτας.

Αναφερόμαστε σε αυτή την συνθήκη με τον όρο adult entitled dependence (AED) (=εξάρτηση των λεγόμενων ενηλίκων). Είναι μια χρόνια συνθήκη που περιλαμβάνει ένα δυσλειτουργικό ενήλικο γόνο και τουλάχιστον ένα γονιό που διευκολύνει αυτό το πρότυπο εξάρτησης παρέχοντας εξυπηρετήσεις που είναι ανακόλουθες με την ηλικία.

Η AED διακρίνεται από την απλή διαβίωση με τους γονείς ή με την απόλαυση της υποστήριξής τους όπως είναι ευρύτατα αποδεκτή σε πολλές κουλτούρες, και χαρακτηρίζεται από απομειωμένη λειτουργικότητα και από γονεϊκές υπηρεσίες που είναι πέρα από τον κανόνα για τη συγκεκριμένη κουλτούρα.

Η οικογένεια συχνά φαίνεται να έχει πέσει σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι ίδιες οι προσπάθειες από τον εξαρτώμενο ενήλικο ή τους γονείς του να άρουν την κατάσταση στην πραγματικότητα την επιδεινώνουν. Ο πίνακας δίνει παράδειγμα αυτών των βρόγχων:

Παραδείγματα Αμοιβαία Ενισχυόμενης Εξαρτημένης Συμπεριφοράς και Συμπεριφοράς Διευκόλυνσης

Εξαρτημένη Συμπεριφορά	Συμπεριφορά Διευκόλυνσης
Ρητές ή άρρητες απαιτήσεις για χρήματα, αγαθά ή υπηρεσίες	Παροχή χρημάτων, αγαθών ή υπηρεσιών
Απαίτηση για συνεχή καθησύχαση	Παροχή συνεχούς καθησύχασης
Επιθετικότητα και Θυματοποίηση	Υποβολή σε Επιθετικότητα και Θυματοποίηση
Κατηγορίες	Αίσθημα και έκφραση ενοχής
Χρήση των γονιών ως ενδιάμεσων και διαμεσολαβητών της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο	Παροχή επικοινωνιακών και άλλων δεσμών με την εξωτερική πραγματικότητα
Διατήρηση μιας παράδοξης, «παρούσας αλλά αποξενωμένης» στάσης έναντι των γονέων: «είμαι εδώ όλη την ώρα αλλά θα μειώσω την επαφή στο ελάχιστο»	Αποδοχή της πρακτικής τους εξαρτώμενοι ενώ αποφεύγεται η επαφή

Για παράδειγμα, μπορεί να ανακουφίσει τη δυσφορία του πιέζοντας για περισσότερη γονεϊκή προστασία και εξυπηρετήσεις. Ωστόσο, η αυξημένη προστασία και διευκόλυνση μπορεί στην πραγματικότητα να μειώσει την ικανότητά του να δρα ανεξάρτητα. Οι γονείς, με τη σειρά τους, νιώθουν υποχρεωμένοι να προστρέξουν στη σωτηρία του παιδιού τους, αλλά όσο περισσότερο το κάνουν, τόσο λιγότερο είναι ικανός να λειτουργήσει. Ανά περίπτωση, η ματαίωση μπορεί να οδηγήσει ένα γονιό να θέσει παρορμητικές και αυστηρές απαιτήσεις. Ο εξαρτώμενος ενήλικας απαντά με τον ίδιο τρόπο, μέσω ίσως ενός δείγματος βίας ή αυτοκτονικότητας, μετά το οποίο η παροδική έξαρση της «σκληρής γονεϊκής συμπεριφοράς» συνήθως υποχωρεί.  Η κλιμάκωση επομένως προσθέτει άλλο ένα γύρισμα της βίδας στην οικογενειακή παγίδα.

Πολυάριθμες θεωρητικές και κλινικές προσεγγίσεις έχουν προταθεί μέσα στα χρόνια για να περιγραφεί και να αντιμετωπιστεί η εξάρτηση μέσα στην οικογένεια. Εκεί που μεγάλο μέρος της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής έχουν τονίσει το αποδιοργανωμένο υποκείμενο και εστιάσει σε νοσολογικές κατηγορίες όπως η κατάθλιψη, το άγχος, ή η διαταραχή εξαρτητικής προσωπικότητας, οι προσεγγίσεις οικογενειακής θεραπείας όπως η Θεωρία Οικογενειακών Συστημάτων (Kerr & Bowen, 1988) και η Δομική Οικογενειακή Θεραπεία (S.Minuchin, 1974) έχουν εστιάσει στις διαπροσωπικές απόψεις της κατάστασης. Έννοιες όπως η ευελιξία και η ακαμψία της οικογενειακής δομής (Olson, 2011) και τα διαπροσωπικά όρια και οι συμμαχίες (P.Minuchin, 1985) έχουν προταθεί για να εξηγήσουν τη δυσλειτουργική συμπεριφορά των ατόμων μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο. Παρομοίως, οικογενειακά μοντέλα έχουν πάρει μια διαπροσωπική συστημική προσέγγιση για να αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις, εστιάζοντας στο επικοινωνιακή και σχεσιακό κομμάτι παρά στο άτομο. Στο άρθρο αυτό, αντλούμε από τέτοιες μορφοποιήσεις και παρεκκλίνουμε από αυτές. Η AED μπορεί να συμβεί μόνο μέσα στο πλαίσιο ενός οικογενειακού (ή ανάλογου) συστήματος, αλλά η κλινική προσέγγιση προσπαθεί να προωθήσει την αλλαγή μέσω δουλειάς που γίνεται αποκλειστικά με τους γονείς. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί αλλαγή στο οικογενειακό σύστημα, μέσα από τις δράσεις μέρους αυτού του συστήματος.

Ένα άλλο πλαίσιο στο οποίο έχει διερευνηθεί διεξοδικά η φιλοξενία στις απαιτήσεις των δυσλειτουργικών συγγενών είναι αυτό της OCD. Η φιλοξενία της OCD (δηλ η παροχή επιβεβαίωσης, η συμμετοχή σε τελετουργικά) έχει συνδεθεί με πιο σοβαρά συμπτώματα (Merlo, Lehmkuhl, Geffken, & Storch, 2009), μεγαλύτερη δυσκολία (Storch et al., 2010), και χειρότερα αποτελέσματα θεραπείας (Ferro et al., 2006). Αν και η AED δεν συνδέεται απευθείας ειδικά με την OCD, η οικογενειακή φιλοξενία αποτελεί ένα σχετικό φαινόμενο γονέων που παρέχουν υπηρεσίες και πόρους που στην πραγματικότητα ενισχύουν τα δυσλειτουργικά συμπεριφορικά πρότυπα. Μερικές οικογένειες αναφέρουν συμπεριφορές καταναγκασμού από το άτομο με ΟCD που στοχεύουν να επιβάλλουν τη διευκόλυνση στους γονείς (Lebowitz, Omer, & Leckman, 2011; Lebowitz, Vitulano, & Omer, 2011; Lebowitz, Vitulano, Mataix-Cols, & Leckman, 2011). Επιπλέον, η έρευνα έχει υποδείξει την παρουσία σημαντικών πληθυσμών χρόνια δυσλειτουργικών νεαρών ενηλίκων με διάφορες διαγνωστικές κατηγορίες που θέτουν σημαντικό βάρος στον εαυτό τους και την κοινωνία (Pepper, Kirshner, & Ryglewicz, 2000). Η παρούσα μορφοποίηση εφαρμόζεται στην έννοια της διευκόλυνσης με εξαρτώμενους ενήλικες ανεξαρτήτως των διαγνωστικών κριτηρίων της OCD ή άλλων νοσολογικών κατηγοριών.

Βιβλιογραφία:

Arnett, J.J. (2007). Emerging adulthood: What is it, and what is it good for? Child Development Perspectives, 1(2), 68–73.

Aquilino, W.S. (1990). The likelihood of parent-adult child coresidence: Effects of family structure and parental characteristics. Journal of Marriage and Family, 52(2), 405–419.

Berrington, A., Stone, J., & Falkingham, J. (2009). The changing living arrangements of young adults in the UK (Vol. 27). Population Trends, 138, 27–37.

Collin, A., & Young, R.A. (2000). The future of career. New York: Cambridge University Press.

Ferro, Y., Shavitt, R., Bedin, N., de Mathis, M., Lopes, A., Fontenelle, L. et al. (2006). Clinical features associated to refractory obsessive-compulsive disorder. Journal of Affective Disorders, 94(1–3), 199–209.

Finlay, I., Sheridan, M., McKay, J., & Nudzor, H. (2010). Young people on the margins: In need

of more choices and more chances in twenty-first century Scotland. British Educational Research Journal, 36(5), 851–867.

Goldscheider, F.K., & Goldscheider, C. (1999). The changing transition to adulthood: Leaving and returning home. Thousand Oaks, CA: Sage Publications, Inc.

Giuliano, P. (2007). Living arrangements in western Europe: Does cultural origin matter? Journal of the European Economic Association, 5(5), 927–952.

Janne, P. (2007). Revisiting the “Tanguy” phenomenon: About retarded self-sufficiency in our

post-adolescent population. Therapie Familiale, 28(2), 167–180.

Kerr, M.E., & Bowen, M. (1988). Family evaluation: An approach based on Bowen theory (1st ed.). New York: Norton.

Lebowitz, E.R., Omer, H., & Leckman, J.F. (2011). Coercive and disruptive behaviors in pediatric obsessive–compulsive disorder. Depression and Anxiety, 28(10), 899–905.

Lebowitz, E.R., Vitulano, L.A., Mataix-Cols, D., & Leckman, J. (2011). When OCD takes over. . .the family! Coercive and disruptive behaviours and in paediatric obsessive compulsive disorder. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 21, 1249–1250.

Lebowitz, E.R., Vitulano, L.A., & Omer, H. (2011). Coercive and disruptive behaviors in pediatric obsessive compulsive disorder: A qualitative analysis. Psychiatry, 74(4), 362–369.

Malagon, A. (2010). ‘Hikikomori’: A new diagnosis or a syndrome associated with a psychiatric

diagnosis? International Journal of Social Psychiatry, 56(5), 558–559.

Merlo, L., Lehmkuhl, H., Geffken, G., & Storch, E. (2009). Decreased family accommodation

associated with improved therapy outcome in pediatric obsessive-compulsive disorder. Journal

of Consulting and Clinical Psychology, 77(2), 355–360.

Minuchin, P. (1985). Families and individual development: Provocations from the field of family

therapy. Child Development, 56(2), 289–302.

Minuchin, S. (1974). Families & family therapy. Cambridge, MA: Harvard University Press.

Ollefs, B., Schlippe, A.V., Omer, H., & Kritz, J. (2009). Youngsters with externalizing behavior

problems: Effects of parent training. Familiendynamik, 34(Journal Article), 256–265.

Olson, D. (2011). FACES IV and the Circumplex Model: Validation study. Journal of Marital and Family Therapy, 3(1), 64–80.

Omer, H. (2011). The new authority: Family, school, community. New York: Cambridge University Press.

Pepper, B., Kirshner, M.C., & Ryglewicz, H. (2000). The young adult chronic patient: Overview of a population. Psychiatric Services, 51(8), 989–995.

Ravanera, Z.R., Rajulton, F., & Burch, T.K. (1995). A cohort analysis of home-leaving in Canada, 1910-1975. Journal of Comparative Family Studies, 26(2), 179.

Schnaiberg, A., & Goldenberg, S. (1989). From empty nest to crowded nest: The dynamics of incompletely-launched young adults. Social Problems, 36, 251.

Settersten, R.A., Furstenberg, F.F., & Rumbaut, R.G. (2005). On the frontier of adulthood: Theory, research, and public policy. Chicago, IL: University of Chicago Press.

Shaw, M., & Black, D.W. (2008). Internet addiction: Definition, assessment, epidemiology and clinical management. CNS Drugs, 22(5), 353–365.

Storch, E., Larson, M., Muroff, J., Caporino, N., Geller, D., Reid, J. et al. (2010). Predictors of functional impairment in pediatric obsessive-compulsive disorder. Journal of Anxiety Disorders, 24(2), 275–283.

Teo, A.R. (2010). A new form of social withdrawal in Japan: A review of Hikikomori. International Journal of Social Psychiatry, 56(2), 175–185.

Twenge, J.M. (2006). Generation me: Why today’s young Americans are more confident, assertive, entitled–and more miserable than ever before. New York: Free Press.

White, L. (1994). Coresidence and leaving home—Young-adults and their parents. Annual

Review of Sociology, 20, 81–102.

Μετάφραση/προσαρμογή από το άρθρο: “Parent Training in Nonviolent Resistance for Adult Entitled Dependence”, των ELI LEBOWITZ, DAN DOLBERGER, EFI NORTOV, HAIM OMER, Family Process, vol 51: pp90–106, 2012.

Πηγή άρθρου: http://www.gkesisoglou.gr/2012/04/16/hikikomori/

Υπνοχάλαση

Υπνοχάλαση (όχι μέθη)

Η Υπνοχάλαση είναι μία πρωτοποριακή και ασφαλής μέθοδος αναισθησίας, η οποία εφαρμόζεται με επιτυχία στο νοσοκομείo “ΥΓΕΙΑ” από το 1993. Στόχος είναι η μέγιστη ασφάλεια η οποία επιδιώκεται σε δύο επίπεδα: 1) στην ασφαλή χορήγηση της τοπικής αναισθησίας (tumescent) και 2) στην ασφαλή ενδοφλέβια υποστήριξη (αναλυτική περιγραφή κατωτέρω). Το αναισθησιολογικό πρωτόκολλο που επεξεργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια αποτελεί τροποποίηση-βελτίωση άλλων παρεμφερών μεθόδων που στη βιβλιογραφία περιγράφονται με διάφορες ονομασίες όπως π.χ. ενσυνείδητος καταστολή (conscious sedation), ελαφρά καταστολή (mild sedation) κλπ.

Η μέθοδος που ακολουθείται συνδυάζει την αποτελεσματική τοπική αναισθησία tumescent για την κατάργηση του πόνου στη περιοχή που χειρουργείται και την Υπνοχάλαση που δεν επιτρέπει στον ασθενή να αντιληφθεί την όλη διαδικασία.

Τονίζεται με έμφαση ότι ο ασθενής μπορεί να επιλέξει και να ζητήσει πριν το χειρουργείο, την κατάσταση στην οποία επιθυμεί να βρίσκεται κατά τη διάρκεια της επέμβασης ήτοι:

• Κατάσταση κανονικού ύπνου και μηδενική αντίληψη των συμβαινόντων (disassociation)
• Κατάσταση βαθειάς χαλάρωσης (deep relaxation) με δυνατότητα επικοινωνίας με το γιατρό και στοιχειώδη αντίληψη των συμβαινόντων χωρίς δυσάρεστη εμπειρία (ο ασθενής αδυνατεί να ανακαλέσει τι έγινε)
• Σημαντική χαλάρωση με δυνατότητα επικοινωνίας με το γιατρό και κανονική αντίληψη των συμβαινόντων, χωρίς την παραμικρή αίσθηση πόνου ή ταλαιπωρίας κ.ά.

Αυτό εξασφαλίζεται εύκολα πρωτίστως με τον έλεγχο του ρυθμού χορήγησης του διαλύμματος.

Η Υπνοχάλαση διακρίνεται από άλλες παρόμοιες μεθόδους π.χ. καταστολή ή μέθη (deep sedation), από το ότι δεν προκαλεί καταστολή των ζωτικών λειτουργιών του οργανισμού, ήτοι της αναπνευστικής και καρδιακής λειτουργίας ή της αρτηριακής πίεσης. Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται ο πολύ υψηλός δείκτης ασφάλεια της μεθόδου.

Αυτό έχει αποδειχθεί από τη συνεχή καταγραφή των ζωτικών σημείων (κορεσμός Ο2 στο αίμα, σφύξεις, αρτηριακή πίεση), σε εκατοντάδες περιπτώσεις που έχει εφαρμοσθεί χωρίς καμία παρενέργεια ή επιπλοκή ακόμη και σε πολύωρες επεμβάσεις.

Με τον όρο Υπνοχάλαση εννοούμε την κατάσταση εκείνη, κατά την οποία ο ασθενής βρίσκεται είτε σε φυσικό ύπνο είτε σε κατάσταση σημαντικής ψυχικής-διανοητικής χαλάρωσης και κατά την οποία ενώ μπορεί να επικοινωνεί με διαύγεια, έχει περιορισμένη αντίληψη και αδιαφορία για τα συμβαίνοντα στο χώρο (εσωστρέφεια) δηλαδή πλήρη αποσύνδεση από το περιβάλλον (disassociation). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει ότι έχει σχέση με την επέμβαση και ως εκ τούτου να μη θυμάται σχεδόν τίποτα από το χειρουργείο. Αυτό σε συνδυασμό με την κλινικώς εμφανή ψυχική ευφορία που αισθάνεται έχει σαν αποτέλεσμα ο ασθενής να μην καταγράφει καμία δυσάρεστη εμπειρία από το χειρουργείο.

Αυτό επιτυγχάνεται με την στάγδην ενδοφλέβια χορήγηση μέσω του ορού (από τον ειδικό αναισθησιολόγο), ενός αγχολυτικού – ηρεμιστικού φαρμάκου (μινταζολάμη) σε δοσολογία, αραίωση και ρυθμό χορήγησης τέτοιο που δεν επηρεάζει ιδαίτερα τα ζωτικά σημεία όπως αυτά καταγράφονται λεπτομερώς στο χειρουργείο μας. Σε αυτό το σημείο έγκειται η διαφορά της Υπνοχάλασης από τη γνωστή μέθοδο της νευροληπτο-αναλγησίας ή καταστολής (κοινώς μέθη), η οποία χαρακτηρίζεται από την άλλοτε άλλου βαθμού καταστολή των ζωτικών σημείων του οργανισμού.

Η ασφάλεια και ακινδυνότητα αυτής της μεθόδου, αλλά και άλλων παρόμοιων, έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά :

1. Από την πολύχρονη επιτυχημένη εφαρμογή της σε εκατοντάδες περιπτώσεις στα νοσοκομεία «ΥΓΕΙΑ» και ΙΑΤΡΙΚΟ Αθηνών, όπου δεν καταγράδηκε καμία αναισθησιολογική επιπλοκή και
2. Από πολλές επιστημονικές δημοσιεύσεις στην έγκυρη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία.

Η ακινδυνότητα εξασφαλίζεται μόνο αν τηρηθούν όλες οι κατωτέρω προϋποθέσεις:

• Ελεγχόμενη δοσολογία του ή των χορηγουμένων φαρμάκων και υπερβολική αραίωση (50 έως 100 φορές)
• Στάγδην ενδοφλέβια χορήγηση (μέσω του ορού) ώστε να ελέγχεται και να μην επηρεάζεται η οξυγόνωση του ασθενούς
• Να υπάρχει συνεχής διεγχειρητική καταγραφή των ζωτικών σημείων (intraoperative monitoring)
• Να υπάρχει πλήρης ετοιμότητα άμεσης ζωτικής υποστήριξης, δηλαδή έμπειρος αναισθησιολόγος και ο αναγκαίος εξοπλισμός

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται παγκοσμίως μια στροφή από πολλούς χειρουργούς στην υιοθέτηση παρόμοιων μεθόδων (1), (2), (3) και τούτο διότι παρέχουν:

• Μέγιστη αναισθησιολογική ασφάλεια
• Απουσία μετεγχειρητικών συμπτωμάτων
• ‘Αμεση επιστροφή στις κοινωνικές και επαγγελματικές υποχρεώσεις
• Όχι δυσάρεστη εμπειρία
• Κατάργηση της νοσηλείας (ακόμα και της ημερήσιας νοσηλείας)
• Μείωση των επιπλοκών
• Σημαντική μείωση του κόστους

Η ασφάλεια που παρέχει η Υπνοχάλαση έδωσε την δυνατότητα να χειρουργηθούν πολλοί ασθενείς με σημαντικά προβλήματα υγείας όπως σοβαρή υπέρταση, επιληψία, σκλήρυνση κατά πλάκας αναπνευστικά, καρδιολογικά και άλλα συστηματικά νοσήματα, πολύ μικρά παιδιά ή υπερήλικες. Η απουσία ζωτικής καταστολής και βιολογικής καταπόνησης (stress) επιτρέπει τον περιορισμό των εξετάσεων προεγχειρητικού ελέγχου σε σχέση με αυτές που απαιτούνται στις μεθόδους γενικής αναισθησίας. Η μέθοδος αυτή καλύπτει την πλειοψηφία των περιπτώσεων Κοσμητικής αλλά και πολλές επεμβάσεις Επανορθωτικής χειρουργικής.

Η απουσία μετεγχειρητικών συμπτωμάτων (αδυναμία, ναυτία κ.λ.π.) που παρατηρούνται στην γενική αναισθησία, επιτρέπει την άμεση επιστροφή στις κοινωνικές και επαγγελματικές δραστηριότητες

Οι χειρουργικές επεμβάσεις μπορούν να γίνουν μόνο με τοπική αναισθησία;

Δεν συνίσταται η πραγματοποίηση μεγάλων κοσμητικών χειρουργικών επεμβάσεων με τοπική και μόνο αναισθησία. Και αυτό διότι ακόμη και αν ο ασθενής δεν πονάει, καταγράφει αρνητικά βιώματα, έχει αντίληψη του χρόνου, ανησυχεί για την έκβαση του χειρουργείου, αισθάνεται άβολα, φοβάται και συνήθως περιγράφει την όλη κατάσταση ως μεγάλη ταλαιπωρία. Όχι σπάνια ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει σημαντικές μεταβολές στην αρτηριακή πίεση π.χ. υπέρταση ή σημαντική πτώση (καταπληξία ή collapsus), ταχυκαρδία ή αρρυθμία κλπ

Ποιά είναι η διαφορά της απλής τοπικής αναισθησίας από την “τοπική αναισθησία και Υπνοχάλαση”;

Στην τοπική αναισθησία με Υπνοχάλαση ο ασθενής βρίσκεται σε φυσικό ύπνο ή σε σημαντική ψυχική-διανοητική χαλάρωση και ευφορία. Οτιδήποτε βιώνει, το βιώνει θετικά και με ευχάριστη ανάμνηση. Δεν ανησυχεί για την έκβαση του χειρουργείου και για την ακρίβεια δεν το σκέφτεται καν (αποσύνδεση από το περιβάλλον). Οι περισσότεροι ασθενείς θυμούνται τις στιγμές της επέμβασης ως μία ευχάριστη εμπειρία.

Παράλληλα, στην Υπνοχάλαση υπάρχει περιορισμένη αντίληψη του χρόνου με συνέπεια ο ασθενής να θεωρεί ότι η όλη διαδικασία κράτησε λίγα λεπτά της ώρας ενώ στην πραγματικότητα ήταν 2-3 ώρες. Στις περισσότερες περιπτώσεις το τέλος της επέμβασης το εκλαμβάνουν ως αρχή.

Επίσης, αξίζει να αναφερθεί η ψυχική ηρεμία και ασφάλεια που προσφέρει αυτή η μέθοδος αφού δίνει την δυνατότητα στον ασθενή να συνομιλεί με τον γιατρό του.

Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι ασθενείς στην προσπάθειά τους να αποφασίσουν εάν θα πραγματοποιήσουν μία κοσμητική επέμβαση έρχονται αντιμέτωποι με την αρνητική στάση του στενού περιβάλλοντος και η άρνηση εντοπίζεται κυρίως στους κινδύνους της αναισθησίας. Άλλοι ασθενείς αποκλείονται γιατί αντιμετωπίζουν κάποιο, συνήθως όχι σοβαρό πρόβλημα υγείας και τέλος αρκετοί φοβούνται ή ανησυχούν για την αναισθησία. Η Yπνοχάλαση αποτελεί μοναδική ασφαλή διέξοδο σε αυτές τις περιπτώσεις.

(Πηγή προέλευσης: http://www.safe-surgery.gr/kainotomies/ypnohalasi/)

Ca Στομάχου

Ο καρκίνος του στομάχου είναι, όπως μαρτυράει και το όνομά του, ο καρκίνος που εμφανίζεται στο στομάχι, τον μυϊκό σάκο που βρίσκεται στο πάνω μέρος της κοιλιάς σας, ακριβώς κάτω από τα πλευρά σας. Το στομάχι σας υποδέχεται και συγκρατεί το φαγητό που καταναλώνετε και στη συνέχεια σας βοηθάει να διασπάσετε την τροφή και να τη χωνέψετε.

Ένας άλλος όρος για τον καρκίνο του στομάχου είναι “γαστρικός καρκίνος”. Πρόκειται για έναν τύπο καρκίνου που ξεκινά από τα κύτταρα που παράγουν βλέννα στην εσωτερική επένδυση του στομάχου (αδενοκαρκίνωμα). Το αδενοκαρκίνωμα είναι ο πιο κοινός τύπος καρκίνου του στομάχου.

Ποια είναι τα συμπτώματα του καρκίνου του στομάχου;

Οι άνθρωποι με πρώιμο καρκίνο του στομάχου συνήθως δεν έχουν καθόλου συμπτώματα. Εάν υπάρχουν συμπτώματα, είναι συνήθως ασαφή. Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν:

-Δυσπεψία και δυσφορία στο στομάχι
-Μια αίσθηση “φουσκώματος” μετά το φαγητό
-Ήπια ναυτία
-Απώλεια της όρεξης
-Καούρα

Το πεπτικό έλκος και η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (που ονομάζεται επίσης και καούρα) μπορεί να προκαλέσουν παρόμοια συμπτώματα. Τα αντιόξινα ή οι αναστολείς ισταμίνης μπορεί να σας δώσουν μια προσωρινή ανακούφιση.

Ωστόσο, υπάρχουν πολλές άλλες ασθένειες μπορεί να προκαλέσουν αυτά τα συμπτώματα. Για τον λόγο αυτό, πολλοί άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν εγκαίρως το πρόβλημα ως κάτι σοβαρό και καθυστερούν να συμβουλευτούν ένα γιατρό. Ένας γαστρικός όγκος μπορεί να αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό προτού φτάσει να προκαλέσει και άλλα συμπτώματα.

Σε πιο προχωρημένα στάδια, τα συμπτώματα του καρκίνου του στομάχου μπορεί να περιλαμβάνουν:

-Δυσφορία ή πόνο στο άνω ή μεσαίο τμήμα της κοιλιάς
-Αίμα στα κόπρανα, που έχουν πιο μαύρη απόχρωση
-Έμετος ή έμετος με αίμα
-Δυσκολία στην κατάποση
-Απώλεια βάρους
-Πόνος ή φούσκωμα στο στομάχι μετά το φαγητό
-Αίσθημα πληρότητας μετά την κατανάλωση μιας μικρής ποσότητας φαγητού
-Αδυναμία ή κόπωση που σχετίζεται με αναιμία
-Συσσώρευση υγρού στο στομάχι που ονομάζεται ασκίτης.

Κάθε χρόνο στην Ελλάδα παρουσιάζονται περίπου 1500 περιστατικά νέων ασθενών με καρκίνο στο στομάχι (στοιχεία 2102) και ο αριθμός τείνει συνεχώς να ανεβαίνει. Ποιοι είναι όμως οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσήσουν από καρκίνο του στομάχου και τι πρέπει να κάνουν για να προφυλαχθούνε;

Στατιστικά στοιχεία

Ο καρκίνος του στομάχου ή γαστρικός καρκίνος όπως αλλιώς λέγεται, είναι σχετικά σπάνιος στη χώρα μας και αποτελεί τον 11ο σε συχνότητα καρκίνο.
Κάθε χρόνο στην Ελλάδα παρουσιάζονται περίπου 1.500 περιστατικά νέων ασθενών με καρκίνο στο στομάχι (Διεθνής Διεύθυνση Έρευνας για τον Καρκίνο – Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας – 2012) με μεγαλύτερη αναλογία στους άντρες έναντι των γυναικών (60/40).

Ο πιο συχνός τύπος καρκίνου του στομάχου είναι το αδενοκαρκίνωμα, ενώ με πολύ μικρότερη συχνότητα αναπτύσσονται και άλλες μορφές καρκίνου όπως το λέμφωμα του στομάχου, οι στρωματικοί όγκοι, τα καρκινοειδή κλπ.

Αίτια

Ο καρκίνος του στομάχου σχετίζεται πάρα πολύ με το κάπνισμα και την κατάχρηση αλκοόλ. Υπάρχουν και πολλά άλλα αίτια βέβαια, αλλά αναφέρουμε μερικά ενδεικτικά:

• Το φύλο. Οι άνδρες κινδυνεύουν περισσότερο από τις γυναίκες
• Η κληρονομικότητα. Οι συγγενείς ασθενών με καρκίνο στο στομάχι, έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσήσουν και οι ίδιοι
• Η ομάδα αίματος. Έχει ανακαλυφθεί ότι τα άτομα με Α Ομάδα αίματος έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για καρκίνο στο στομάχι
• Η ηλικία. Ο καρκίνος αυτός, αναπτύσσεται περισσότερο σε ηλικιωμένα άτομα
• Η δίαιτα. Η κατανάλωση καπνιστών και παστών τροφίμων, όπως και οι συντηρημένες τροφές αυξάνουν τον κίνδυνο για γαστρικό καρκίνο, ενώ τα πολλά φρούτα και λαχανικά στη δίαιτά μας τον μειώνουν
• Η λοίμωξη από Ελικοβακτηρίδιο του Πυλωρού, η οποία μένει χωρίς θεραπεία για χρόνια, φαίνεται ότι προδιαθέτει στην ανάπτυξη συγκεκριμένων τύπων καρκίνου στο στομάχι
• Επίσης, κίνδυνο διατρέχουν όσοι άνθρωποι ασχολούνται επαγγελματικά και έρχονται σε επαφή με εντομοκτόνα και φυτοφάρμακα, με χρώματα και βαφές , με προϊόντα νικελίου, αμίαντο κλπ.

Συμπτώματα

Ποια είναι όμως τα πιο συχνά συμπτώματα που σχετίζονται με τον καρκίνο του στομάχου και θα πρέπει να μας θορυβήσουν και να μας κάνουν να επισκεφθούμε τον ειδικό ιατρό;

Στα αρχικά στάδια τα συμπτώματα του καρκίνου στο στομάχι είναι άτυπα και πολλές φορές μοιάζουν με τα συμπτώματα του έλκους. Αυτά είναι:

• Εύκολη δυσπεψία και βάρος
• Ανορεξία
• Ναυτία
• Κάψιμο πίσω από το στέρνο
• Απέχθεια στο κρέας
• Κακοσμία του στόματος

Ενώ σε πιο προχωρημένες καταστάσεις μπορεί να προστεθούν:

• Δυσφαγία
• Έμετοι με πρόσμειξη αίματος
• Έντονος πόνος στο στομάχι
• Απώλεια βάρους
• Αιμορραγία η οποία εκδηλώνεται με αποβολή μαύρων κοπράνων (μέλαινα κένωση)
• Έντονη αδυναμία λόγω αναιμίας από τη χρόνια απώλεια αίματος, η οποία μπορεί να μην είναι και εμφανής.

Τα συμπτώματα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι υπάρχει καρκίνος στο στομάχι και πολλές φορές οφείλονται σε άλλες παθολογικές καταστάσεις που δεν είναι καρκίνος.

Οι καταστάσεις αυτές μπορεί να είναι όμως εξίσου επικίνδυνες για την υγεία μας και θα πρέπει έτσι ή αλλιώς να μας οδηγήσουν να επισκεφθούμε έναν ειδικό ιατρό.

Πρόληψη

Πώς προλαμβάνουμε όμως τον καρκίνο του στομάχου;

Η πρόληψη στο θέμα του καρκίνου του στομάχου, αφορά τους ανθρώπους που δεν έχουν συμπτώματα ή έχουν πολύ ήπια και άτυπη συμπτωματολογία.

Η βασική προληπτική εξέταση στις περιπτώσεις αυτές είναι η γαστροσκόπηση.
Κατά τη γαστροσκόπηση γίνεται έλεγχος με μικροκάμερα του εσωτερικού του στομαχιού και του οισοφάγου. Είναι εξέταση που διαρκεί 15 λεπτά, γίνεται με ήπια μέθη και είναι τελείως ανώδυνη, ενώ ο ασθενής μπορεί να επιστρέψει άμεσα στο σπίτι του.

Ποιοι είναι όμως εκείνοι οι ασθενείς που θα πρέπει να υποβάλλονται σε προληπτική γαστροσκόπηση και από ποια ηλικία και μετά;

Σε χώρες όπως η δική μας και άλλες χώρες του Δυτικού κόσμου, που η επίπτωση του καρκίνου του στομάχου είναι σχετικά μικρή, δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες πρόληψης για το πότε πρέπει να αρχίζει κανείς τον προληπτικό έλεγχο με γαστροκόπηση. Το αντίθετο συμβαίνει σε χώρες με πολύ μεγάλη συχνότητα αυτού του καρκίνου όπως η Ιαπωνία και άλλες Ασιατικές περιοχές.

Όπως και να έχει όμως, καλό είναι κάθε άνθρωπος που έχει επιβαρυντικούς παράγοντες κινδύνου όπως αυτούς που αναπτύξαμε παραπάνω, όπως και κάθε άνθρωπος που είναι άνω των 50 ετών, καθώς και οποιοσδήποτε έχει κάποιο επίμονο σχετικό σύμπτωμα, έστω και ήπιο, θα πρέπει να επισκέπτεται τον ειδικό ιατρό, ο οποίος αφού πάρει ένα λεπτομερές ιστορικό και τον εξετάσει, θα καθορίσει αν πρέπει να υποβληθεί σε προληπτική γαστροσκόπηση ή κάποια άλλη εξέταση.

Διάγνωση και σταδιοποίηση

Η πιο συνήθης εξέταση που τεκμηριώνει τον καρκίνο στο στομάχι είναι όπως προαναφέραμε η γαστροσκόπηση. Με τη γαστροσκόπηση λαμβάνεται ένα μικρό κομάτι ιστού από την ύποπτη περιοχή του εσωτερικού του στομάχου και στέλνεται για ιστολογική εξέταση ή βιοψία όπως λέμε.

Η βιοψία αποδεικνύει αν η βλάβη που ανακαλύψαμε είναι κακοήθης, ενώ τις περισσότερες φορές μπορεί να μας καθορίσει και τον τύπο του καρκίνου.

Ακολουθούν μετά μία σειρά άλλων εξετάσεων οι οποίες μας καθορίζουν την προεγχειρητική σταδιοποίηση του καρκίνου όπως λέμε.

Αυτές είναι ακτινολογικές εξετάσεις, όπως:
• Αξονική τομογραφία (CT – Computed Tomography)
• PET (Positron Emission Tomography)
• Μαγνητική τομογραφία (MRI – Magnetic Resonance Imaging)
• Ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα (EUS – Endoscopic UltraSound)
• Διάβαση οισοφάγου – στομάχου με βάριο
Και αιματολογικές εξετάσεις όπως
• Γενική εξέταση αίματος
• Μέτρηση καρκινικών δεικτών όπως CEA, CA19-9, CA72.4, Cytokeratines (cyfra 21.1, TPA, TPS), β-HCG

Οι ακτινολογικές εξετάσεις καθορίζουν την έκταση της νόσου, πόσο δηλαδή έχει προχωρήσει και επεκταθεί ο καρκίνος, ή αλλιώς καθορίζουν όπως λέμε τη σταδιοποίηση της νόσου.

Οι καρκινικοί δείκτες, χρησιμοποιούνται και ως προγνωστικοί παράγοντες, αλλά κυρίως μας βοηθούν στην παρακολούθηση του ασθενούς μετά τη χειρουργική επέμβαση. Οι καρκινικοί δείκτες, στις περιπτώσεις εκείνες που είναι αυξημένοι, μας προειδοποιούν έγκαιρα για πιθανή υποτροπή και επανεμφάνιση του καρκίνου.

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι καρκινικοί δείκτες δεν αυξάνουν πάντα στον καρκίνο, άρα και όταν βγαίνουν φυσιολογικοί, δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε.

Η τελική σταδιοποίηση γίνεται βέβαια μετά τη χειρουργική επέμβαση που συνήθως ακολουθεί, οπότε τα προεγχειρητικά ευρήματα συμπληρώνονται με την εικόνα που συναντά ο χειρουργός κατά τη διάρκεια του χειρουργείου και με το αποτέλεσμα της ιστολογικής εξέτασης μετά την ριζική αφαίρεση του καρκίνου.

Πώς ακριβώς σταδιοποιείται ο καρκίνος του στομάχου;

Τα στάδια του καρκίνου του στομάχου είναι βασικά 5 με κάποιες υποδιαιρέσεις το καθένα από αυτά. Λόγω του πολύπλοκου τρόπου με τον οποίο υπολογίζονται θα αναφερθούμε επιγραμματικά.

Στάδιο 0
Όταν τα καρκινικά κύτταρα βρίσκονται τελείως επιφανειακά στην εσωτερική επιφάνεια του στομαχιού. Αυτό το στάδιο ονομάζεται και καρκίνωμα in situ.
Στάδιο I, II και III
Τα τρία αυτά στάδια καθορίζονται από το πόσο βαθειά στο τοίχωμα του στομάχου έχει εισχωρήσει ο καρκίνος, αλλά και από τον αριθμό των λεμφαδένων γύρω από το στομάχι που έχει επεκταθεί.
Στάδιο IV
Είναι το στάδιο στο οποίο έχουμε επέκταση ή μετάσταση του καρκίνου σε άλλα όργανα κοντά η πιο μακρυά από την αρχική εντόπιση του καρκίνου.

Αντιμετώπιση και θεραπεία

Ανάλογα με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται κάθε ασθενής που έχει βρεθεί να πάσχει από καρκίνο του στομάχου, αποφασίζεται και το είδος της αντιμετώπισης και θεραπείας.

Η αντιμετώπιση πρέπει να γίνεται από ομάδα εξειδικευμένων ιατρών, οι οποίοι αποτελούν την ογκολογική ομάδα και συνεργάζονται αρμονικά για να δώσουν τον καλύτερο και πληρέστερο συνδυασμό θεραπείας στον κάθε ένα ασθενή ξεχωριστά.

Το ογκολογικό συμβούλιο που συνήθως αποτελείται από τον ογκολόγο χειρουργό, τον παθολόγο ογκολόγο και τον ακτινοθεραπευτή οι οποίοι πλαισιώνονται και από άλλες συναφείς ειδικότητες επιστημόνων (παθολογοανατόμος, ακτινολόγος, μοριακός βιολόγος και γενετιστής κλπ) συνεδριάζει σε τακτά χρονικά διαστήματα, συζητάει και αποφασίζει την καταλληλότερη στρατηγική που θα ακολουθηθεί σε όλες τις φάσεις θεραπείας και παρακολούθησης (follow up).

Η χειρουργική αντιμετώπιση συνήθως προηγείται όλων των άλλων. Οι επεμβάσεις που γίνονται μπορεί να είναι:

• Η ενδοσκοπική βλεννογονεκτομή. Αφορά πολύ αρχικά στάδια μη διηθητικού (in situ) καρκίνου του στομάχου
• Η μερική γαστρεκτομή και
• Η ολική γαστρεκτομή

Η πρώτη είναι επέμβαση που γίνεται με γαστροσκόπηση και ο ασθενής συνήθως εξέρχεται από το Νοσοκομείο την ίδια μέρα, ενώ οι δύο τελευταίες είναι επεμβάσεις που γίνονται πλέον με την μέθοδο της ρομποτικής χειρουργικής και χρειάζονται 3-5 ημέρες νοσηλείας στο Νοσοκομείο.

Η χημειοθεραπευτική και η ακτινοθεραπευτική αντιμετώπιση συνήθως ακολουθεί και στόχο έχει να προλάβει τη διασπορά καρκινικών κυττάρων σε άλλα σημεία του σώματος τα οποία ενδεχομένως να έφυγαν από το στομάχι πριν τη χειρουργική αφαίρεση του καρκίνου.

Άλλες μέθοδοι που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα είναι:

• Η αναστολή της καρκινικής αγγειογένεσης (ειδικά μονοκλωνικά αντισώματα –αντιαγγειογενετικοί παράγοντες π.χ. το Bevacizumab, καταπολεμούν την ανάπτυξη των αγγείων του όγκου, ο οποίος καταστρέφεται καθώς δεν μπορεί να αιματωθεί)
• Η γονιδιακή θεραπεία (μεταφορά και επιδιόρθωση παθολογικών γονιδίων στα καρκινικά κύτταρα, στόχευση και αδρανοποίηση ειδικών γονιδίων των καρκινικών κυττάρων κλπ)
• Η ανοσοθεραπεία (χρήση ιντερφερόνης, ιντερλευκινών, μονοκλωνικών αντισωμάτων, αντικαρκινικών εμβολίων που τροποποιούν και ενισχύουν την ανοσολογική αντίδραση του οργανισμού ενάντια στα καρκινικά κύτταρα).

Έτσι ολοκληρώνεται η θεραπεία και ο ασθενής μπαίνει στο στάδιο της παρακολούθησης ή όπως λέμε στην περίοδο του follow up.

Παρακολούθηση – FOLLOW UP

Μετά την ολοκλήρωση των θεραπευτικών χειρισμών, ο ασθενής εισέρχεται στην περίοδο παρακολούθησης.

Στο στάδιο αυτό η ογκολογική ομάδα παρακολουθεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα και με ειδικές διαγνωστικές εξετάσεις τον ασθενή, ώστε να αποκλείσει το ενδεχόμενο επανεμφάνισης του καρκίνου ή σε περίπτωση που αυτός εμφανιστεί ξανά, να είναι σε τέτοιο αρχικό σημείο ώστε να μπορεί να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά και να εκριζωθεί πριν δημιουργήσει πρόβλημα.

Όσο ο χρόνος αυτός προχωρεί, οι πιθανότητες του ασθενούς να επιτύχει την πλήρη ίαση αυξάνονται.
Οι πιθανότητες πλήρους ίασης αυξάνονται επίσης όσο πιο έγκαιρα διαγνωστεί το πρόβλημα.

Τα μέσα πλέον υπάρχουν. Η ιατρική τεχνολογία εξελίσσεται με ιλιγγιώδη ρυθμό. Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οφείλουμε να την χρησιμοποιούμε, να επενδύουμε στην πρόληψη και να σώζουμε πραγματικά ζωές.

(Πηγές: iatropedia/iatronet)

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή (γνωστή και ως κλινική κατάθλιψη, μείζων κατάθλιψη, μονοπολική διαταραχή ή απλώς κατάθλιψη) είναι μία κοινή διαταραχή της διάθεσης στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, στην οποία η καθημερινότητα ενός ατόμου διαταράσσεται από την έντονη θλίψη, μελαγχολία ή απελπισία.

Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή διαφέρει από την κοινή κατάθλιψη και από το συνηθισμένο αίσθημα της θλίψης. Η διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο από ιατρό και θεραπεύεται με ψυχοθεραπεία ή αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Υπάρχουν διάφορες υπο-κατηγορίες κατάθλιψης, μερικές απο τις οποίες πληρούν τα συνηθισμένα διαγνωστικά κριτήρια της θλίψης, της αναστάτωσης και της διαταραχής του ύπνου ή της όρεξης για φαγητό και άλλοι τύποι που δεν διαταράσσουν την χαρά και την απόλαυση σε κάποιο άτομο αλλά δημιουργούν έναν έντονα διασπαστικό κύκλο εσωτερικής παράλυσης και ληθαργίας.

Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή επηρεάζει το 7-18% του πληθυσμού σε κάποιο σημείο της ζωής τους πριν απο την ηλικία των 40.

Συμπτώματα

Ένα άτομο που πάσχει από ένα επεισόδιο μείζονος κατάθλιψης σχεδόν πάντα αναφέρει μια έντονη διάχυτη πεσμένη διάθεση και ανηδονία, ειδικά σε αγαπημένες δραστηριότητες. Μπορεί να συλλογίζονται ή να απασχολούνται με αισθήματα αναξιότητας, έντονων τύψεων ή μετάνοιας, ανημποριάς ή απελπισίας. Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν, δυσκολίες στη συγκέντρωση και στην μνήμη, απόσυρση από κοινωνικές καταστάσεις όπως οικογενειακές συνεστιάσεις και φιλικές δραστηριότητες, μειωμένη λίμπιντο και σκέψεις θανάτου και αυτοκτονίας. Η αϋπνία είναι κοινό σύμπτωμα, συνήθως ο ασθενής ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί και είναι αδύνατον να ξανά κοιμηθεί. Η υπερυπνία ωστόσο είναι λιγότερο συνηθισμένη. Η όρεξη για φαγητό συνήθως μειώνεται με συνέπεια ο ασθενής να χάνει βάρος, ωστόσο η αύξηση της ορέξεως και η αύξηση βάρους έχει παρατηρηθεί σε αρκετές περιπτώσεις. Ο ασθενής μπορεί να βιώσει σωματικά συμπτώματα όπως, κούραση, πονοκέφαλο, προβλήματα χώνεψης, έντονο και χρόνιο πόνο σε κάποιο σημείο του σώματος, ή μπορεί να βιώσει το συναίσθημα της νοητικής επιβράδυνσης. Φίλοι και συγγενείς μπορεί να παρατηρήσουν πως το άτομο φαίνεται ψυχικά αναταραγμένο.

Συνήθως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πιθανόν να βιώσουν το πρώτο καταθλιπτικό επεισόδιο ανάμεσα στις ηλικίες των 30 και 40. Η πιθανότητες αυξάνονται τον πρώτο χρόνο μετά από την γέννηση ενός παιδιού (επιλόχεια κατάθλιψη) και μετά από καρδιοαγγειακές ή νευρολογικές ασθένειες όπως ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, νόσο του Πάρκινσον, και πολλαπλή σκλήρυνση. Καταθλιπτικά επεισόδια που ακολουθούν μια καρδιακή νόσο όπως το έμφραγμα του μυοκαρδίου μπορεί να επιφέρουν περαιτέρω καρδιακές επιπλοκές, συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου. Υπάρχει μια δεύτερη εποχή αύξησης των πιθανοτήτων να παρουσιάσει κάποιος καταθλιπτικό επεισόδιο ανάμεσα στις ηλικίες των 50 και 60; οι ηλικιωμένοι είναι περισσότερο πιθανόν να βιώσουν νοητικά συμπτώματα, όπως προβλήματα μνήμης και επιβράδυνση των κινήσεων. Ο όρος ψευδοάνοια χρησιμοποιείται για αυτό το σύνδρομο, λόγω της κλινικής ομοιότητας τους με την άνοια.

Η διάγνωση στα παιδιά ή τους εφήβους μπορεί να καθυστερήσει ή να μην δοθεί καθώς τα συμπτώματα αποκλείονται ως φυσιολογική παιδική συμπεριφορά. Η διάθεσή τους μπορεί να περιλαμβάνει κυρίως ευερεθιστότητα αντί για κατάθλιψη. Τα παιδιά μπορεί να βιώσουν διαφορετικά συμπτώματα ανάλογα με την ηλικία και την περίσταση, τα περισσότερα θα παρουσιάσουν έλλειψη ενδιαφέροντος για το σχολείο και θα παρατηρηθεί μείωση στην σχολική τους επίδοση Αυτά που είναι μεγαλύτερα από 12 χρονών μπορεί επίσης να ξεκινήσουν την χρήση ναρκωτικών ή την χρήση αλκοόλ, ή μπορεί να παρουσιάσουν διασπαστική συμπεριφορά. Οι σκέψεις ή οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι σπάνιες στα παιδιά με μείζονα κατάθλιψη κάτω των 12 χρονών.

Είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε πλήρως την θλίψη από την κατάθλιψη. Η θλίψη είναι ένα εντελώς φυσιολογικό συναίσθημα όπως και η χαρά, προϋπάρχει σχεδόν πάντα ερέθισμα ή γεγονός που την προκαλεί, διαρκεί περιορισμένα και το άτομο συνήθως ανταπεξέρχεται και ανακάμπτει μετά την παρέλευση του ερεθίσματος που προκαλεί την θλίψη.

(ΠΗΓΗ: www.iatropedia.gr)

ΣΩΜΑ & ΥΓΕΙΑ: Βρες τι έχεις

Μάθε από τα συμπτώματά σου τι έχεις.

http://www.iatropedia.gr/medical/symptomChecker

Οσφυϊκή δισκοκήλη (κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου)

Με δύο λόγια τι είναι και πως αντιμετωπίζεται η οσφυϊκή δισκοκήλη (κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου) ; 

Η οσφυϊκή δισκοκήλη είναι μία πάθηση στην οποία πιέζεται ένα ή περισσότερα νεύρα από ένα κομμάτι φθαρμένου δίσκου στη σπονδυλική στήλη. Εκδηλώνεται με πόνο καιμούδιασμα στο πόδι. Η αντιμετώπιση είναι συνήθως συντηρητική, με ξεκούραση, φάρμακα και φυσικοθεραπεία. Σε ένα ποσοστό 5-10% ο πόνος είναι αφόρητος και επίσης προστίθεται μυϊκή αδυναμία (παράλυση) του ποδιού στα συμπτώματα. Στις περιπτώσεις αυτές η αντιμετώπιση είναι νευροχειρουργική, με τη μέθοδο τηςμικροδισκεκτομής. 

Τι είναι ο δίσκος ; 

Ο δίσκος (μεσοσπονδύλιος δίσκος) είναι ένα ελαστικό «μαξιλαράκι» ανάμεσα σε δύο σπονδύλους. Επιτρέπει στη μέση να εκτελεί τις κινήσεις της (κάμψη, έκταση, στροφή, πλάγιες κινήσεις) χωρίς να καταπονείται, επειδή απορροφά τους κραδασμούς. Αποτελείται από ένα σκληρό περίβλημα και το εσωτερικό του, που είναι ελαστικό και περιέχει πολύ νερό (σαν τσίχλα). 

Τι σημαίνει «φθορά του δίσκου» ; 

Με την πάροδο του χρόνου, ο δίσκος χάνει ένα μέρος του νερού που περιέχει (αφυδατώνεται). Άρα χάνει την ελαστικότητά του και μειώνεται το ύψος του. Το περίβλημά του εμφανίζει σταδιακά ρήξεις («σκάει» κατά τόπους) και το εσωτερικό του βγαίνει από το περίβλημα και πιέζει τα νεύρα. Αυτό μπορεί να συμβεί μετά από μία απότομη κίνηση (όπως όταν κάποιος σηκώνει ένα βάρος) ή και μετά από χρόνια καταπόνηση της μέσης. 

* υπολογίζεται πως από την χρόνια αφυδάτωση των μεσοσπονδύλιων δίσκων, μετά τα 40 χάνουμε 1 εκατοστό σε ύψος για κάθε δεκαετία της ζωής μας. Αυτό εξηγεί την μικρή μείωση στο ύψος στους ανθρώπου μεγάλης ηλικίας. 

Τι είναι η δισκοκήλη; 

Ο όρος κήλη σημαίνει την έξοδο (ή αλλιώς την προβολή) του δίσκου μέσα στο σπονδυλικό σωλήνα και πίεση πάνω σε ένα ή περισσότερα νεύρα. Η κήλη μπορεί να συμβεί στον αυχένα, ή στην οσφύ (μέση) και πολύ σπανιότερα στη θωρακική μοίρα. 
Μπορούμε να παρομοιάσουμε αυτό που συμβαίνει με τους μεσοσπονδύλιους δίσκους, με ένα σωληνάριο με οδοντόκρεμα. Όταν το σωληνάριο είναι κλειστό, πιέζοντας στη μία μεριά, η οδοντόκρεμα μετακινείται στην άλλη πλευρά, λόγω της ελαστικής της υφής. Αν τρυπήσουμε το σωληνάριο με ένα καρφί και πιέσουμε, θα βγει μια ποσότητα από την οδοντόκρεμα, που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Έτσι ακριβώς γίνεται με το ελεύθερο κομμάτι δίσκου : βγαίνει από το περίβλημα (ινώδης δακτύλιος) και πιέζει τα νεύρα, αλλά δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. 



Εικόνα 1 : το παράδειγμα με το σωληνάριο της οδοντόκρεμας, μας δίνει μια χαρακτηριστική εικόνα της δισκοκήλης. 

Τι προκαλεί η πίεση ενός νεύρου στη μέση ; 

Μπορεί να προκαλέσει πόνο στο πόδι (ισχιαλγία) , μούδιασμα και ίσως παράλυση στο πόδι. 
Σε σπάνιες περιπτώσεις, η μαζική πίεση πολλών νεύρων στη μέση, μπορεί να προκαλέσει αδυναμία και στα 2 πόδια, μούδιασμα στα γεννητικά όργανα και προβλήματα στην ούρηση (πχ ακράτεια), την αφόδευση και τη σεξουαλική λειτουργία. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται ιππουριδική συνδρομή και χρειάζεται επείγουσα νευροχειρουργική αντιμετώπιση. 

Ποια είναι η φυσική πορεία της οσφυϊκής κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου ; 

Φυσική πορεία σημαίνει το πως εξελίσσεται μία πάθηση από μόνη της, χωρίς κάποια θεραπευτική παρέμβαση. 
Η κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου στην οσφύ, ξεκινάει συνήθως με έναν πόνο στη μέση, μετά από μία απότομη κίνηση, άρση μεγάλου βάρους κλπ. Ο πόνος στη μέση σταδιακά μαλακώνει και μετά από λίγο καιρό, επανέρχεται, δηλ. παρουσιάζει υφέσεις και εξάρσεις. 
Με την πάροδο του χρόνου ο πόνος μετατοπίζεται σε ένα πόδι. Συνήθως υπάρχει πόνος στα κεντρικά σημεία του κάτω άκρου (δηλ. το γλουτό, το μηρό και τη γάμπα) και μούδιασμα στα περιφερικά σημεία (τα δάχτυλα και το πέλμα). 
Ο ασθενής βρίσκει ανακούφιση σε διάφορες στάσεις, πχ αν ξαπλώσει με κεκαμμένα τα γόνατα. Ο βήχας χαρακτηριστικά προκαλεί ή εντείνει τον πόνο. 
Επίσης, σε κάποια έξαρση της νόσου αρχίζει και εμφανίζεται μυϊκή αδυναμία (παράλυση) στο πόδι. Δεν είναι σπάνιο ο πόνος να χάνει τη βαρύτητά του και να εντείνεται η παράλυση : ο ασθενής νιώθει καλύτερα από την υποχώρηση του πόνου, αλλά η αδυναμία χειροτερεύει. 
Τέλος, η πίεση πάνω στα νεύρα της οσφύος μπορεί να προκαλέσει και διαταραχές από την ούρηση, την αφόδευση και τη σεξουαλική λειτουργία. 

Τι πρόβλημα με την ούρηση μπορεί να παρουσιάσει ένας ασθενής με οσφυϊκή κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου ; 

Αρχικά παρουσιάζεται δυσκολία στην έναρξη της ούρησης (ο ασθενής ζορίζεται για να αρχίσει) ή κατακράτηση ούρων. Επίσης μπορεί να υπάρχει μειωμένη αίσθηση στην κύστη. 
Σε πιο προχωρημένα στάδια, εμφανίζεται συχνουρία και επιτακτική ούρηση δηλ. ο ασθενής νιώθει έντονη την ανάγκη να πάει στην τουαλέτα, γιατί αλλιώς νιώθει πως «θα του φύγουν». Ορισμένες φορές όντως έχουμε ακράτεια ούρων. 

Υπάρχει περίπτωση να έχουμε κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου στη μέση και να μην υπάρχει πόνος στο πόδι ; 

Υπάρχει η πολύ σπάνια περίπτωση (περίπου 1 στα 1000 περιστατικά) μίας κεντρικής κήλης, που εκδηλώνεται με συμπτώματα διαλείπουσας χωλότητας ή ιππουριδικής συνδρομής. 

Με ποιες εξετάσεις μπαίνει η διάγνωση της οσφυϊκής κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου ; 

Η διάγνωση σχεδόν πάντα μπαίνει από το ιστορικό και τη νευρολογική εξέταση της οσφύος και των κάτω άκρων. 
Η επιβεβαίωση γίνεται με απεικονιστικές εξετάσεις : απλές ακτινογραφίες της οσφύος και μαγνητική τομογραφία. 
Σε σπάνιες περιπτώσεις θα χρειαστεί νευροφυσιολογικός έλεγχος. 

Πως αντιμετωπίζεται η οσφυϊκή κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου ; 

Η αντιμετώπιση είναι συνήθως συντηρητική. Σε ένα ποσοστό 5-10% η αντιμετώπιση είναι νευροχειρουργική. 



Εικόνα 2 : Η οσφυϊκή δισκοκήλη είναι μια συχνότατη νόσος, μέρος της εκφυλιστικής νόσου τηςσπονδυλικής στήλης. 

Ποια είναι η συντηρητική αντιμετώπιση ; 

Η συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει : 

1. ξεκούραση στο κρεβάτι : μόνο για 2-3 μέρες. Περισσότερες ημέρες μάλλον κακό κάνουν παρά καλό 

2. αποφόρτιση της σπονδυλικής στήλης : μη σηκώνετε βάρη, μη σκύβετε, μη στρίβετε. Μην περνάτε πολλή ώρα στην καθιστή θέση ή στο τιμόνι του αυτοκινήτου 

3. δραστηριότητα : μπορείτε να περπατάτε όσο δεν σας ενοχλεί. Η κολύμβηση με χαλαρό ρυθμό είναι η καλύτερη άσκηση, αρκεί το νερό να μην είναι κρύο. Το κολυμβητήριο είναι μία ιδανική λύση. 

4. φάρμακα : ξεκινήστε πάντα από τα πιο απλά. Παρακεταμόλη είτε μόνη της είτε σε συνδυασμό με μυοχαλαρωτικά και ηρεμιστικά πχ κωδεΐνη. Δοκιμάστε τις μέγιστες δόσεις που αναγράφονται στο χαρτί του φαρμάκου. Αν δεν είναι αρκετά, δοκιμάστε τα αντιφλεγμονώδη, πάντα σε συνδυασμό με ένα φάρμακο για το στομάχι. Για ακόμα πιο μεγάλη ανακούφιση, υπάρχουν ενδομυϊκές ενέσεις των παραπάνω φαρμάκων. Σε επιλεγμένες περιπτώσεις, μπορεί να βοηθήσει η κορτιζόνη σε χορήγηση λίγων ημερών. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα εγχύσεων αναισθητικών ουσιών και κορτιζόνης κοντά στην περιοχή που πάσχει. 

5. φυσικοθεραπεία : με συνεννόηση με το φυσίατρο ή το φυσικοθεραπευτή. 

Πότε έχει ένδειξη η νευροχειρουργική αντιμετώπιση ; 

Η νευροχειρουργική επέμβαση έχει ένδειξη : 

• όταν ο πόνος είναι αφόρητος και δεν αντιμετωπίζεται με συντηρητικά μέσα 

• όταν έχει αρχίσει και παραλύει το πόδι. Χρειάζεται χειρουργείο τις επόμενες ημέρες. 

• στην περίπτωση της ιππουριδικής συνδρομής. Σ’ αυτή την περίπτωση, το χειρουργείο πρέπει να γίνεται ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ. 

Τι είναι η ιππουριδική συνδρομή ; 

Ιππουριδική συνδρομή είναι μία επείγουσα κατάσταση κατά την οποία πιέζονται πολλά νεύρα μαζί στην περιοχή της οσφύος, από ένα μεγάλο κομμάτι δίσκου. 
Κλινικά υπάρχει αδυναμία και στα 2 πόδια, αναισθησία τύπου σέλλας και προβλήματα στην ούρηση, την αφόδευση και την σεξουαλική λειτουργία. Συγκεκριμένα στην ούρηση παρατηρείται κατακράτηση ούρων ή και ακράτεια. 

* η ιππουριδική συνδρομή μπορεί -πολύ σπάνια- να οφείλεται σε άλλα αίτια, εκτός από την κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, όπως όγκους της σπονδυλικής στήλης, αιμάτωμα κλπ. 

Τι είναι η αναισθησία τύπου σέλλας ; 

Αναισθησία τύπου σέλλας ονομάζεται η διαταραχή της αισθητικότητας που αφορά στα σημεία του σώματος που (υποθετικά) ακουμπούν στη σέλλα του αλόγου. Ο ασθενής νιώθει μούδιασμα στα γεννητικά όργανα, την περιοχή γύρω από τον πρωκτό και τους γλουτούς. Το σπάνιο αυτό σύμπτωμα είναι πολύ σοβαρό και σημαίνει πίεση στην περιοχή της οσφύος : χρειάζεται πάντα επείγουσα διερεύνηση. 

Ποια είναι η νευροχειρουργική επέμβαση που γίνεται στην οσφυϊκή κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου ; 

Η χειρουργική επέμβαση είναι η οσφυϊκή μικροδισκεκτομή. 

Σε ποιόν γιατρό θα πρέπει να απευθυνθώ για την οσφυϊκή κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου ; 

Θα πρέπει να επισκεφθείτε ένα Νευροχειρουργό. 

(πηγή: neurocenter.gr)