Στεφανιαία νόσος: Όσα πρέπει να ξέρετε

Η στεφανιαία νόσος αποτελεί πλέον την πρωταρχική αιτία θανάτου στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες. Υπεύθυνη τις περισσότερες φορές για την εμφάνιση της νόσου είναι μια κατάσταση γνωστή με το όνομα αθηρωσκλήρωση, η οποία οφείλεται στην δημιουργία αθηρωματικών πλακών που επικάθονται στο εσωτερικό των στεφανιαίων αρτηριών (των αρτηριών που παρέχουν αίμα στην καρδιά) προκαλώντας έτσι την στένωση του αυλού τους και τη μείωση του παρεχόμενου αίματος.

Η αθηρωματική πλάκα αποτελείται κυρίως από χοληστερόλη, λιπώδη στοιχεία, ινώδη ιστό και ενίοτε από κατά τόπους εναποθέσεις ασβεστίου.

Αίτια
Κατά καιρούς πολλοί παράγοντες κινδύνου έχουν ενοχοποιηθεί για την εμφάνιση της στεφανιαίας νόσου. Αυτοί είναι δυνατό να χωριστούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες :

Τροποποιήσιμοι παράγοντες κινδύνου 
1.Χοληστερόλη: Η χοληστερόλη είναι μια ουσία απαραίτητη για τη λειτουργία του οργανισμού. Ωστόσο όταν οι τιμές της στο αίμα υπερβούν τα ανώτερα επιτρεπτά όρια τότε αυξάνεται και ο κίνδυνος εμφάνισης της στεφανιαίας νόσου.
Οι τιμές αναφοράς κυρίως για την LDL χοληστερόλη που λαμβάνονται υπ’όψιν από τον εκάστοτε θεράποντα ιατρό εξαρτώνται από το προφίλ του κάθε ασθενούς, ενώ οι τιμές της ολικής χοληστερόλης και της HDL είναι ίδιες για όλα τα άτομα.
Έτσι πρέπει να είναι :
Ολική χοληστερόλη < 200 mg/dl
HDL > 40 mg/dl
Για την LDL τώρα ισχύουν τα εξής :
Αν ένα άτομο έχει από 0 έως 1 παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση της στεφανιαίας νόσου όπως αρτηριακή υπέρταση, παχυσαρκία κλπ τότε πρέπει : LDL < 160 mg/dl
Αν ένα άτομο έχει > 2 παράγοντες κινδύνου τότε : LDL < 130 mg/dl
Αν ένα άτομο έχει στεφανιαία νόσο ή ισοδύναμο στεφανιαίας νόσου όπως σακχαρώδη διαβήτη τότε : LDL < 100 mg/dl ή και πλέον προτείνεται και LDL < 70 mg/dl

2.Αρτηριακή υπέρταση:Ένας στους τρεις ενήλικες έχουν οριακή αρτηριακή πίεση ή εγκαθιδρυμένη αρτηριακή υπέρταση. Τιμές αρτηριακής πίεσης > 139/89 mmHg θεωρούνται παθολογικές και συνοδεύονται από αύξηση της επίπτωσης της στεφανιαίας νόσου. Όταν, τώρα, ένα άτομο έχει εγκατεστημένο σακχαρώδη διαβήτη η αρτηριακή του πίεση πρέπει να μην υπερβαίνει τις τιμές 130/80 mmHg.

3.Σακχαρώδης διαβήτης : O σακχαρώδης διαβήτης είναι μια νόσος η οποία προσβάλει τόσο τα μικρού όσο και τα μεσαίου και μεγάλου μεγέθους αγγεία του σώματος. Μπορεί να προσβάλει τα αγγεία του οφθαλμού και του εγκεφάλου, τους νεφρούς και τα νεύρα. Μια εκδήλωση της μακροαγγειοπάθειας που οφείλεται στο διαβήτη είναι και η στεφανιαία νόσος. Ιδιαίτερη λοιπόν σημασία έχει ο έλεγχος και η σωστή ρύθμιση του διαβήτη.

4.Κάπνισμα : Οι καπνιστές έχουν διπλάσια πιθανότητα εμφάνισης καρδιακού επεισοδίου και ο κίνδυνος θανατηφόρου καρδιαγγειακού συμβάματος αυξάνεται 5,5 φορές στους βαρείς καπνιστές σε σχέση με τους μη καπνιστές. Ακόμη και η έκθεση στον καπνό του τσιγάρου, δηλαδή το παθητικό κάπνισμα, αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης της νόσου.
Έρευνες έχουν δείξει ότι ασθενείς με τεκμηριωμένη μετά από στεφανιογραφικό έλεγχο στεφανιαία νόσο που έχουν σταματήσει το κάπνισμα έχουν μικρότερη πιθανότητα να υποστούν έμφραγμα σε σχέση με τους καπνιστές ασθενείς που δεν διέκοψαν το κάπνισμα. Έτσι λοιπόν ποτέ δεν είναι αργά για την διακοπή του καπνίσματος αφού έχει υπολογιστεί ότι μετά από 10 έτη από τη διακοπή του η συνολική καρδιαγγειακή θνησιμότητα προσεγγίζει εκείνη των μη καπνιστών.

5.Παχυσαρκία:  Η υπέρμετρη εναπόθεση λιπώδους ιστού στο σώμα και κυρίως στην περιοχή της κοιλιάς αποτελεί έναν ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση της στεφανιαίας νόσου. Αυτό συμβαίνει γιατί ο λιπώδης ιστός παίρνει μέρος στη διαδικασία του μεταβολισμού του οργανισμού αλλά και στην οξειδωτική διαδικασία η οποία ευθύνεται επίσης για την εμφάνιση των αθηρωματικών πλακών.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται αρκετός λόγος για το ‘ μεταβολικό σύνδρομο’, το οποίο αποδίδεται σε άτομα με κοιλιακού τύπου παχυσαρκία η οποία συχνά οδηγεί σε αντοχή στην ινσουλίνη, αύξηση της αρτηριακής πίεσης και δυσλιπιδαιμία. Για τη διάγνωση του μεταβολικού συνδρόμου απαιτούνται τουλάχιστον 3 από τα παρακάτω χαρακτηριστικά:
1. κοιλιακού τύπου παχυσαρκία (περίμετρος μέσης > 102cm για τους άντρες και > 88 cm για τις γυναίκες )
2.τριγκυκερίδια >150 mg/dl
3.HDL < 40 mg/dl σε άντρες και < 50 mg/dl για τις γυναίκες
4.αρτηριακή πίεση > 130/85 mmHg
5.σάκχαρο νηστείας >100 mg/dl

6.Περιορισμένη φυσική δραστηριότητα: Ο περιορισμός της φυσικής δραστηριότητας σε συνδυασμό με την πλούσια σε λιπαρά διατροφή είναι παράγοντες που μπορούν και πρέπει να τροποποιηθούν και μάλιστα εύκολα. Έτσι έχει αποδειχθεί ότι η φυσική δραστηριότητα βοηθά στη σωστή ρύθμιση του λιπιδαιμικού προφίλ του οργανισμού αφού παρατηρείται ότι αυξάνεται η HDL χοληστερόλη μετά από καθημερινή άσκηση.

7. Προσωπικότητα : Για την εμφάνιση της στεφανιαίας νόσου έχει επίσης ενοχοποιηθεί η κατάθλιψη, η επιθετική συμπεριφορά αλλά και η τύπου Α προσωπικότητα, της οποίας τα χαρακτηριστικά είναι το καθημερινό άγχος, η ψυχική ένταση και η τελειοθηρική συμπεριφορά..


Μη τροποποιήσιμοι κίνδυνοι:

• Φύλο. Ο ανδρικός πληθυσμός έχει αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης στεφανιαίας νόσου σε σχέση με τον γυναικείο. Πιστεύεται ότι ορμονολογικοί παράγοντες συντελούν στην εμφάνιση της νόσου.
• Οικογενειακό ιστορικό πρώιμης στεφανιαίας νόσου : Παιδιά των οποίων οι γονείς πάσχουν από στεφανιαία νόσο και ειδικά όταν αυτή έχει εμφανιστεί πριν την ηλικία των 50 έχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου.
• Ηλικία Με την αύξηση της ηλικίας αυξάνεται και ο κίνδυνος εμφάνισης της νόσου. Έτσι για τους άνδρες ο κίνδυνος αυξάνεται μετά την ηλικία των 45, ενώ για τις γυναίκες μετά την ηλικία των 55 ή νωρίτερα αν εμφανίσουν πρώιμη εμμηνόπαυση χωρίς να υποβληθούν σε θεραπεία υποκατάστασης με οιστρογόνα.

Κλινικές εκδηλώσεις:
Οι κλινικές εκδηλώσεις της στεφανιαίας νόσου ποικίλουν. Έτσι λοιπόν υπάρχουν τα εξής κλινικά σύνδρομα:

Α.Χρόνια Στεφανιαία Νόσος
1.Σταθερή στηθάγχη : Αλλιώς ονομάζεται και στηθάγχη προσπάθειας. Εμφανίζεται σε καταστάσεις αυξημένων αναγκών σε οξυγόνο του μυοκαρδίου όταν δεν επαρκεί η προσφορά αίματος. Χαρακτηρίζεται από το αίσθημα δυσφορίας ή συμπίεσης ή σφιξίματος στο στήθος. Συχνά η στηθάγχη αντανακλά σε άλλα σημεία του σώματος όπως τους ώμους, τους βραχίονες (κυρίως αριστερά), τον τράχηλο και την κάτω γνάθο.
Συχνά επίσης συνυπάρχει με δύσπνοια, ναυτία, δυσπεπτικά ενοχλήματα, εφίδρωση, κόπωση και κακουχία. Εκλύεται συνήθως κατά την εκτέλεση διαφόρων δραστηριοτήτων όπως η άσκηση, η συναισθηματική φόρτιση, η σεξουαλική επαφή ή η λήψη τροφής και διαρκεί για λίγα λεπτά. Υφίεται ή με τη διακοπή του εκλυτικού παράγοντα ή με τη λήψη υπογλωσσίου φαρμάκου ( σκεύασμα νιτρώδους ).


Β.Οξέα στεφανιαία σύνδρομαΠροκαλούνται από τη ρήξη αθηρωματικών πλακών, τις λεγόμενες ευάλωτες πλάκες που, στηn πλειονότητα, δεν προκαλούν σημαντικές στενώσεις τουλάχιστον αγγειογραφικά..

1. Ασταθής στηθάγχη : Η ασταθής στηθάγχη είναι ένα σύνδρομο που μερικές φορές δεν μπορεί να διακριθεί εύκολα από το έμφραγμα του μυοκαρδίου. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι χαρακτηρίζεται από αυξανόμενης έντασης πόνο στο στήθος, ο οποίος είναι πιο έντονος και χρονικά διαρκεί περισσότερο από αυτόν της σταθερής στηθάγχης, έχει κάνει την εμφάνισή του τις τελευταίες εβδομάδες πριν από την προσέλευση του ασθενούς στον γιατρό ή σε άτομα με προυπάρχουσα στηθάγχη εκλύεται μετά από λιγότερη άσκηση ή και κατά την ηρεμία και έχει μειωμένη απάντηση στη λήψη φαρμάκων.
Η μορφή αυτή της στηθάγχης είναι χαρακτηριστικό ότι εκλύεται ως αποτέλεσμα πλημμελούς αιμάτωσης του μυοκαρδίου και όχι λόγω αυξημένων αναγκών όπως συμβαίνει στη σταθερή στηθάγχη. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι όταν ένα άτομο εμφανίσει τα συμπτώματα αυτά πρέπει να απευθυνθεί αμέσως στο γιατρό του.

2.Έμφραγμα του μυοκαρδίου χωρίς ανάσπαση του ST διαστήματος (non STEMI): 
Το έμφραγμα του μυοκαρδίου που δεν εμφανίζει ανάσπαση του ST διαστήματος στο ηλεκτροκαρδιογράφημα ούτε κύματα Q αντιπροσωπεύει νέκρωση του μυοκαρδίου η οποία όμως δεν αφορά σε όλο το πάχος του τοιχώματος του μυοκαρδίου. Έχει τα ίδια συμπτώματα με το έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST διαστήματος και ανιχνεύεται από την ύπαρξη δεικτών μυοκαρδιακής νέκρωσης (τροπονίνης, CK-MB ) στο αίμα.

3.Έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST διαστήματος στο ηλεκτροκαρδιογράφημα: Ο πόνος του εμφράγματος είναι πιο έντονος από αυτόν της στηθάγχης. Περιγράφεται σαν σφίξιμο, κάψιμο ή πίεση στο θώρακα κυρίως εντοπιζόμενη πίσω από το στέρνο που συνοδεύεται από αίσθημα επικείμενου θανάτου. Διαρκεί περισσότερο από 30 λεπτά και δεν υφίεται με την λήψη δισκίων νιτρογλυκερίνης. Μπορεί να αντανακλά και στα δύο άνω άκρα αλλά κυρίως στο αριστερό, στηn πλάτη ή στην κάτω γνάθο.
Σε μερικές περιπτώσεις ο πόνος εντοπίζεται στο επιγάστριο και συνοδεύεται από ναυτία και τάση προς έμετο, γεγονός το οποίο μπορεί να οδηγήσει τους ασθενείς να τον αποδώσουν σε έλκος στομάχου. Ακόμη κυρίως στους διαβητικούς ασθενείς το έμφραγμα μπορεί να επέλθει χωρίς να αισθανθούν κανένα πόνο λόγω της συνυπάρχουσας νευροπάθειας και αυτό είναι γνωστό σαν σιωπηρό έμφραγμα. Για να τεθεί η διάγνωση του εμφράγματος θα πρέπει να ισχύουν 2 από τα παρακάτω:

• Tυπικά συμπτώματα μυοκαρδιακής ισχαιμίας
• Ηλεκτροκαρδιογραφικά ευρήματα εμφράγματος
• Αυξημένοι βιοχημικοί δείκτες ισχαιμίας, ο κυριότερος από τους οποίους είναι η τροπονίνη.

4. Αιφνίδιος θάνατος: Είναι αποτέλεσμα αρρυθμίας (κοιλιακής μαρμαρυγής ή κοιλιακής ταχυκαρδίας ) που οφείλεται στην ύπαρξη οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου ή μυοκαρδιακής ουλής σαν αποτέλεσμα του εμφράγματος.

Παθοφυσιολογία :
Υπάρχουν δύο μορφές αθηρωματικών πλακών οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν κλινικές εκδηλώσεις προκαλώντας στένωση στις στεφανιαίες αρτηρίες.
Η μια μορφή πλάκας είναι η σταθερή η οποία αποτελείται κυρίως από συνδετικό ιστό και μικρό πυρήνα στο κέντρο της. Η πλάκα αυτή η οποία αναπτύσσεται συνήθως με αργό ρυθμό είναι υπεύθυνη για την εμφάνιση της σταθερής στηθάγχης. Η δεύτερη μορφή είναι η ασταθής ή ευάλωτη πλάκα η οποία αποτελείται από λεπτή ινώδη κάψα, μεγάλο λιπώδη πυρήνα, αυξημένη συγκέντρωση κυττάρων φλεγμονής και νοεαγγείωση.
Η πλάκα αυτή είναι υπεύθυνη για την εκδήλωση των οξέων καρδιακών συμβαμάτων καθώς μετά από τη ρήξη της λεπτής κάψας επάνω στο σημείο της ρήξης επέρχεται συγκέντρωση αιμοπεταλίων αρχικώς και ακολουθούν η απόφραξη του αγγείου με το σχηματισμό ερυθρού θρόμβου και η μείωση της αιματικής παροχής. Στην ασταθή στηθάγχη το αγγείο δεν αποφράσσεται πλήρως, ενώ στο έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST διαστήματος έχουμε πλήρη απόφραξη του αγγείου.

Διαγνωστικές εξετάσεις: 

1. Ηλεκτροκαρδιογράφημα: Με το ΗΚΓ ελέγχεται αν ο ασθενής έχει υποστεί έμφραγμα στο παρελθόν ή αν τη στιγμή εκείνη το μυοκάρδιο ισχαιμεί. Επίσης με το καρδιογράφημα γίνεται έλεγχος για αρρυθμίες ή μεταβολές του δυναμικού των κόλπων και των κοιλιών της καρδιάς.
2. Υπερηχοκαρδιογράφημα: Αξιολογείται η λειτουργία των καρδιακών βαλβίδων καθώς και η λειτουργικότητα της καρδιάς ως αντλία. Επίσης ελέγχεται και η κινητικότητα των τοιχωμάτων της καρδιάς στους ασθενείς εκείνους που έχουν υποστεί έμφραγμα.
3. Δοκιμασία κόπωσης: Κατά τη δοκιμασία αυτή ελέγχεται η λειτουργικότητα του μυοκαρδίου κατά την άσκηση. Με τη μέθοδο αυτή ελέγχεται αν ο πόνος που νιώθει ένας ασθενής στο στήθος προέρχεται από την καρδιά ή έχει άλλη αιτιολογία. Επίσης χρησιμοποιείται και σαν screening test σε άτομα που δεν έχουν συμπτώματα αλλά παρουσιάζουν αυξημένους παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση της στεφανιαίας νόσου.
4. Βιοχημικοί δείκτες: Είναι σημαντικοί τόσο για την διάγνωση της μυοκαρδιακής νέκρωσης όσο και για την πρόγνωση. Η τροπονίνη είναι ο πιο ειδικός δείκτης που αυξάνεται 6 ώρες μετά το οξύ επεισόδιο, εφόσον υπάρχει μυοκαρδιακή νέκρωση. Άλλοι δείκτες είναι η CPK και ιδιαίτερα το κλάσμα της (CK-M ), η SGOT, η SGPT, η LDH και η μυοσφαιρίνη.
5. Στεφανιογραφία: Εφαρμόζεται και διαγνωστικά και θεραπευτικά εφόσον ακολουθεί αγγειοπλαστική. Στη στεφανιογραφία εισάγεται ένας καθετήρας στη μηριαία αρτηρία και μέσω ενός οδηγού σύρματος φτάνει ως τις στεφανιαίες αρτηρίες. Εκεί με έγχυση σκιαγραφικού διαγράφεται ο αυλός των στεφανιαίων αρτηριών ο οποίος ελέγχεται για τυχόν στενώματα ή αποφράξεις.
6. Αξονική τομογραφία : Είναι μια καινούργια μέθοδος που βοηθάει στην αναίμακτη διάγνωση της στεφανιαίας νόσου. Σήμερα εφαρμόζεται η τεχνική των 64 τομών που είναι αρκετά αξιόπιστη για τον αποκλεισμό της στεφανιαίας νόσου αλλά δεν έχει ακόμα την ικανότητα να καθορίζει επακριβώς το βαθμό στένωσης των στεφανιαίων αρτηριών γι ’αυτό και συνίσταται σε ασθενείς χαμηλού κινδύνου για τον αποκλεισμό της στεφανιαίας νόσου παρά για την παρακολούθηση ασθενών αυξημένου κινδύνου για την εμφάνιση της νόσου ή ασθενείς που έχουν ήδη διαγνωσμένη στεφανιαία νόσο.


Θεραπεία: Εξαρτάται από τη σοβαρότητα της νόσου και τα συμπτώματα που προκαλεί.
Συντηρητική
1. Νιτρώδη: Για την αντιμετώπιση του πόνου και για την βελτίωση της παροχής αίματος στη καρδιά.
2. β αδρενεργικοί ανταγωνιστές: Για τη μείωση του καρδιακού ρυθμού, της αρτηριακής πίεσης και των αναγκών του μυοκαρδίου σε οξυγόνο.
3. Αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης: Για τη μείωση της αρτηριακής πίεσης, τη βελτίωση της λειτουργίας του ενδοθηλίου και την αποφυγή διατάσεως της καρδιάς.
4. Στατίνες: Κυρίως για τη μείωση της χοληστερόλης αλλά και με πλειοτροπική ευεργετική δράση.
5. Αντιαιμοπεταλιακά: Για την αποφυγή δημιουργίας θρόμβων
6. Διουρητικά: Για την μείωση της αρτηριακής πίεσης και της συμφόρησης των πνευμόνων.
7. Αναστολείς των διαύλων ασβεστίου: Ως αγγειοδιασταλτικά για την ελάττωση της αρτηριακής πίεσης.
Επεμβατική
Α)Αγγειοπλαστική με:

• Μπαλονάκι
• Προσθήκη ενδοαυλικού νάρθηκα : Μετά από μερικό άνοιγμα με μπαλονάκι τοποθετείται στο 90 % των περιπτώσεων stent για καλύτερα μακρόχρονα αποτελέσματα. Το stent μπορεί να είναι απλό ή να φέρει φάρμακο που εμποδίζει την επαναστένωση. Για την αποφυγή της επαναστένωσης, τουλάχιστον, χρειάζεται διπλή αντιαιμοπεταλιακή αγωγή.

Β)Χειρουργική αντιμετώπιση (by pass)

(Πηγή: www.iatronet.gr)

Αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο

Σε μείζονα παράγοντα απειλής της ανθρώπινης ζωής και υγείας σε όλες τις ηλικίες έχει εξελιχθεί το αγγειακό εγκεφαλικό.

Τα νούμερα είναι απογοητευτικά και καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος. Το εγκεφαλικό αποτελεί την τρίτη αιτία θνησιμότητας παγκοσμίως και τη δεύτερη στις ηλικίες άνω των 65, ενώ είναι ο πιο διαδεδομένος παράγοντας πρόκλησης νευρολογικών δυσλειτουργιών και ο δεύτερος εμφάνισης άνοιας, ενώ 15 εκατομμύρια άνθρωποι υφίστανται αγγειακό επεισόδιο κάθε χρόνο, με μόλις το 25% εξ αυτών να αναρρώνει πλήρως.

Στους τρεις πρώτους μήνες μετά την εμφάνιση του επεισοδίου, η θνησιμότητα αγγίζει το ένα τέταρτο των συνολικών περιστατικών, ενώ για τις ηλικίες άνω των 85 ετών φτάνει μέχρι το 40%. Από τους επιζώντες το 25%-50% αποκτά αναπηρίες ή είναι εξαρτημένο, το 50% είναι ανίκανο να περπατήσει, ισάριθμο ποσοστό παραμένει σε αφασία, ενώ το 30% υποφέρει από κατάθλιψη.

Το 2002 το εγκεφαλικό ήταν η τρίτη αιτία θνησιμότητας παγκοσμίως (με ποσοστό 10%), έπειτα από τις στεφανιαίες νόσους (13%) και τον καρκίνο (12%).

Παρότι το εγκεφαλικό μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία, οι μεγαλύτεροι έχουν σαφώς περισσότερες πιθανότητες να το αντιμετωπίσουν. Τα δυο τρίτα των περιστατικών αριθμούνται σε ανθρώπους άνω των 65 ετών, ενώ ο κίνδυνος εμφάνισης αγγειακού επεισοδίου διπλασιάζεται σε κάθε δεκαετία μετά τα 55.

Η πρόληψη του εγκεφαλικού επιτυγχάνεται μέσα από την αντιμετώπιση των παραγόντων που συντελούν στην εμφάνισή του. Η υπέρταση, το ιστορικό καρδιοπαθειών, όπως κολπική μαρμαρυγή και έμφραγμα, ο διαβήτης, το κάπνισμα, η παχυσαρκία, η καθιστική ζωή, η κακή διατροφή και η υπερκατανάλωση αλκοόλ αυξάνουν τις πιθανότητες εμφάνισης εγκεφαλικού. Η βελτίωση των διατροφικών συνηθειών και του τρόπου ζωής, καθώς και η λήψη των κατάλληλων φαρμάκων στην περίπτωση των καρδιοπαθειών, της υπέρτασης και του διαβήτη μπορούν να μας προστατέψουν από τα αγγειακά επεισόδια

Όταν όμως η πρόληψη δεν αποδώσει και το περιστατικό εμφανιστεί, εκείνο που έχει τεράστια σημασία είναι η έγκαιρη μεταφορά του ασθενή σε ειδικευμένα κέντρα αντιμετώπισης του εγκεφαλικού, η οποία μπορεί να μειώσει τη θνησιμότητα από 25% σε 10%, τη μερική αναπηρία από 25% σε 20% και να αυξήσει την ίαση από 25% σε 45%

Ο εγκέφαλος αποτελείται από δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα. Ελέγχει την ικανότητα της όρασης, της ακοής, της γεύσης, της όσφρησης, της ομιλίας και της κίνησης. Η σκέψη, η ευαισθησία της μνήμης, της κρίσης και της παρατηρητικότητας επίσης ξεκινούν από τον εγκέφαλο. Το αίμα παρέχει συνεχώς οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά στον εγκέφαλο μέσω τεσσάρων βασικών αρτηριών. Οι μεγαλύτερες είναι η δεξιά και η αριστερή καρωτίδα, οι οποίες εύκολα ψηλαφώνται δίπλα στον τράχηλο, στην περιοχή του λαιμού. Δύο μικρότερες αρτηρίες, οι σπονδυλικές αρτηρίες, εισέρχονται από το πίσω μέρος του εγκεφάλου και τρέφουν περιοχές του που ευθύνονται για την ανάπτυξη, την καρδιακή λειτουργία και τη θερμοκρασία του σώματος. Όταν η παροχή του αίματος σε μία περιοχή του εγκεφάλου σταματήσει, τα κύτταρα που δεν παίρνουν οξυγόνο πεθαίνουν. Η βλάβη του εγκεφάλου που ακολουθεί ονομάζεται εγκεφαλικό. Ένα εγκεφαλικό επεισόδιο μπορεί να είναι ελαφρύ ή πολύ σοβαρό και τα αποτελέσματά του προσωρινά ή μόνιμα. Η σοβαρότητα ενός εγκεφαλικού επεισοδίου εξαρτάται από την έκταση και τον εντοπισμό της καταστροφής των νευρικών κυττάρων. Διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου ελέγχουν διαφορετικές λειτουργίες κι έτσι τα συμπτώματα εξαρτώνται από την περιοχή η οποία θα υποστεί τη βλάβη. Ακόμα και ένα ελαφρύ εγκεφαλικό μπορεί να είναι καταστροφικό, εάν επηρεάσει ένα κρίσιμο σημείο του εγκεφάλου. Σε αντίθεση με πολλά άλλα κύτταρα του σώματος τα κύτταρα του εγκεφάλου δεν αναγεννιούνται.

Αιτίες

Τα εγκεφαλικά επεισόδια κατατάσσονται ανάλογα με τα αίτια που τα προκάλεσαν.

• Θρόμβωση: η αιματική ροή προς τον εγκέφαλο αποφράσσεται εξαιτίας θρόμβου σε ένα αγγείο που έχει υποστεί βλάβη από αρτηριοσκλήρυνση.
• Εμβολή: η αιματική ροή ενός αγγείου προς τον εγκέφαλο αποφράζεται από θρόμβο που δημιουργείται σε κάποιο άλλο σημείο του σώματος, συχνότερα στην καρδιά.
• Αιμορραγία: όταν ένα αγγείο εντός ή εκτός του εγκεφάλου ρήγνυται-σπάει, επιτρέποντας αίμα να διαφύγει στον εγκέφαλο (εγκεφαλική αιμορραγία). Ανεξέλεγκτη υπέρταση πολύ συχνά είναι η αιτία αυτής της κατάστασης.

Σημεία προσοχής για ένα εγκεφαλικό επεισόδιο

Η παροδική διακοπή της αιματικής ροής σε ένα σημείο του εγκεφάλου ονομάζεται παροδικό ισχαιμικό επεισόδιο (ΤΙΑ). Μπορεί να έχει διάρκεια μερικών δευτερολέπτων ή μερικών ωρών, συνήθως όμως διαρκεί λιγότερο από 24 ώρες. Το παροδικό ισχαιμικό επεισόδιο αποτελεί ένα σημαντικό προειδοποιητικό σημείο ενός μελλοντικού εγκεφαλικού επεισοδίου. Είναι μια σαφής ένδειξη ότι η αιματική ροή προς τον εγκέφαλο είναι διαταραγμένη. Σε περίπτωση που έχουμε τα παρακάτω συμπτώματα του παροδικού ισχαιμικού επεισοδίου, θα πρέπει να ειδοποιηθεί αμέσως ο γιατρός:

• Μούδιασμα, αδυναμία, μη συνεργασία χεριού-ποδιού
• Παροδική απώλεια όρασης σε ένα μάτι
• Δυσαρθρία ή δυσκολία στην κατανόηση λέξεων γραμμένων ή προφορικών
• Παροδική αμνησία

Ο γιατρός, με την κλινική εξέταση, μπορεί να ανακαλύψει κάποια προειδοποιητικά σημεία για μελλοντικό εγκεφαλικό επεισόδιο. Ένα από αυτά είναι το φύσημα στην καρωτίδα, το οποίο σημαίνει συνήθως την ύπαρξη αθηροσκλήρυνσης μέσα στον αυλό της αρτηρίας. Το φύσημα είναι ένας ήχος που προκαλείται από το αίμα που διασχίζει τη στενωμένη αρτηρία και ακούγεται με το στηθοσκόπιο τοποθετημένο πάνω από την αρτηρία.

Συμπτώματα του εγκεφαλικού επεισοδίου

Τα συμπτώματα ενός παροδικού ισχαιμικού επεισοδίου έχουν μικρή διάρκεια. Αντίθετα, αυτά ενός εγκεφαλικού επεισοδίου διαρκούν περισσότερο από 24 ώρες. Οι βλάβες που προκαλούν τα εγκεφαλικά επεισόδια είναι μόνιμες και έχουν αποτέλεσμα μία ή περισσότερες αναπηρίες.

• Παράλυση ή μούδιασμα της μιας πλευράς του σώματος
• Πτώση της γωνίας του στόματος ή παραμόρφωση του προσώπου
• Τύφλωση ή στιγμιαία τύφλωση του ενός ματιού
• Δυσαρθρία στην ομιλία, μη κατανόηση του γραπτού και προφορικού λόγου
• Δυσκαταποσία
• Απώλεια των αισθήσεων

Υψηλός κίνδυνος για εκδήλωση εγκεφαλικού επεισοδίου

Ορισμένα άτομα έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να υποστούν εγκεφαλικό επεισόδιο:

• Άτομα προχωρημένης ηλικίας
• Άνδρες
• Διαβητικοί
• Άτομα με ιστορικό εγκεφαλικού επεισοδίου

Άλλοι παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα να συμβεί εγκεφαλικό επεισόδιο και μπορούν να αντιμετωπιστούν είναι:

• Υπέρταση
• Καρδιακή και αγγειακή νόσος
• Ιστορικό παροδικού ισχαιμικού επεισοδίου
• Ο έλεγχος της χοληστερίνης, η ελάττωση του καπνίσματος και της κατανάλωσης υπερβολικής ποσότητας αλκοόλ, καθώς και η αντιμετώπιση της παχυσαρκίας μειώνουν την πιθανότητα να συμβεί εγκεφαλικό επεισόδιο.

Πώς αντιμετωπίζονται άτομα με πιθανή αγγειακή νόσο του εγκεφάλου;

Για να εξακριβώσει ο γιατρός εάν ένα άτομο πάσχει από μια σημαντική αγγειακή νόσο του εγκεφάλου, χρειάζεται πρώτα να πάρει το ιστορικό του και να κάνει πλήρη νευρολογική και ιατρική εξέταση. Για να συμπληρώσει το ιστορικό, ο γιατρός θα χρειαστεί να μάθει εάν ο ασθενής έχει υπέρταση ή/και διαβήτη, αν κάνει χρήση αντισυλληπτικών, έχει κάποια κληρονομική ανωμαλία στον καρδιακό σφυγμό, πάσχει από άλλες καρδιακές παθήσεις, καπνίζει, έχει υψηλή χοληστερίνη ή είναι παχύσαρκος. Μεγάλη σημασία δίνεται στον έλεγχο με ανώδυνο υπερηχογράφημα των καρωτίδων, των αγγείων που παρέχουν το αίμα στον εγκέφαλο (υπερηχογράφημα με Doppler). Άλλες εξετάσεις για τον έλεγχο των καρωτίδων είναι το υπερηχογράφημα (με τη χρήση υπερηχητικών κυμάτων μετριέται η αιματική ροή στις καρωτίδες αρτηρίες) και η απεικόνιση με έγχρωμους υπερήχους (ένας μικρός ηχοβολέας ακουμπά πάνω στο λαιμό και χρησιμοποιώντας υψηλές συχνότητες, δημιουργεί την εικόνα της αρτηρίας και του αυλού της στην οθόνη). Οι δύο αυτές εξετάσεις είναι ανώδυνες, χωρίς σκιαγραφικό, ενέσεις ή ακτινοβολία. Γίνονται γρήγορα (σε δέκα λεπτά περίπου) και δεν χρειάζεται εισαγωγή στο νοσοκομείο. Εάν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και τα συμπτώματα δείχνουν στένωση της καρωτίδας, ο ασθενής μπορεί να χρειαστεί περαιτέρω έλεγχο με αγγειογραφία (ακτινολογική εξέταση κατά την οποία χρησιμοποιείται σκιαγραφικό που εγχέεται στις αρτηρίες προς τον εγκέφαλο). Αυτή δείχνει το ακριβές σημείο της στένωσης, της απόφραξης ή άλλης αλλοίωσης.

Θεραπεία της καρωτιδικής νόσου

Φαρμακευτική αγωγή

Εάν η νόσος της καρωτίδας είναι ελαφριάς μορφής, η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο του εγκεφαλικού επεισοδίου. Χρησιμοποιούνται φάρμακα που είτε ελαττώνουν τη ροή ή τη δημιουργία θρόμβων είτε ελέγχουν συνυπάρχουσες παθήσεις, όπως ο διαβήτης και η υπέρταση.

Επέμβαση

Η αγγειοχειρουργική επέμβαση δίνει τη δυνατότητα να αποφύγουμε το εγκεφαλικό επεισόδιο, με την αφαίρεση της πλάκας που περιορίζει την αιματική ροή προς τον εγκέφαλο. Σε σοβαρές περιπτώσεις, συνιστάται η καρωτιδική ενδαρτηρεκτομή ή και η διαστολή με μπαλόνι και η τοποθέτηση ενδαρτηριακού νάρθηκα (stent) με ενδοαγγειακή χειρουργική. Ύστερα από την καρωτιδική ενδαρτηρεκτομή, πολύ λίγες αρτηρίες αποφράσσονται, ενώ μερικές μπορεί να στενέψουν με το χρόνο. Η επέμβαση είναι ασφαλής και αποτελεσματική. Το μέλλον Η θεραπεία της καρωτιδικής νόσου είναι το πρώτο βήμα στην επανόρθωση της καλής υγείας και στην πρόληψη του εγκεφαλικού επεισοδίου. Ο συνεχής εργαστηριακός έλεγχος και οι αλλαγές στον τρόπο ζωής μειώνουν τον κίνδυνο. Στις αλλαγές αυτές συμπεριλαμβάνονται η γυμναστική, η σωστή διατροφή, η διακοπή του καπνίσματος και ο έλεγχος της αρτηριακής πίεσης, του βάρους και της χοληστερίνης.

  

Ο ασθενής με εγκεφαλικό επεισόδιο πρέπει να περιβάλλεται με ιδιαίτερη στοργή και φροντίδα από το περιβάλλον του και τους γιατρούς και ιδιαίτερα το νοσηλευτικό προσωπικό.

Το άτομο με εγκεφαλικό επεισόδιο ακτινοβολεί και ζητάει αγάπη. Αγάπη και υποστήριξη. Όπως το παιδάκι, το μωρό που δεν μπορεί να μιλήσει σωστά, να εκφρασθεί επακριβώς, να βρει τη σωστή λέξη ή λέξεις. Και βοηθάμε να μάθει (να ξαναμάθει) τη γλώσσα αρχίζοντας με μικρές δισύλλαβες λέξεις. Μαθαίνει να (ξανα)διαβάζει δυνατά για να ακούει το ίδιο το άτομο και το περιβάλλον. Το υποβαστάζουμε να περπατήσει σιγά, δειλά, με κόπο στην αρχή. Το βοηθάμε να φάει, να πιει, να ουρήσει, να αφοδεύσει, να πλυθεί, να γελάσει, να ευχαριστηθεί, να χαρεί αυτό και εμείς μαζί του.

Τα συμπτώματα των περισσότερων εγκεφαλικών επεισοδίων βελτιώνονται ­ πολλές φορές θεαματικά. Η προσπάθειά μας είναι να μη γίνει άλλο εγκεφαλικό ή απώλεια του ατόμου από καρδιακή επιπλοκή: ελέγχοντας τη μαρμαρυγή των κόλπων, ιδανικοποιώντας την πίεση του αίματος, το σάκχαρο, τη χοληστερίνη.

Για τον γιατρό το εγκεφαλικό επεισόδιο ίσως είναι μια ήττα που θα μπορούσε να προληφθεί. Είναι όμως κυρίως μια πρόκληση: να μη γίνει υποτροπή. Να μη γίνει καρδιακή επιπλοκή και πρώιμος καρδιακός θάνατος. Είναι μια πρόκληση για βελτίωση και πολλές φορές για θεαματική ίαση.

(Πηγή: www.incardiology.gr) 

Ποια είναι τα αίτια πόνου στον αυχένα;

Πάνω από το 15% των ασθενών που επισκέπτονται τους οικογενειακούς τους ιατρούς σύμφωνα με μελέτες παραπονούνται για πόνο στον αυχένα. Η συχνότητα του πόνου κορυφώνεται στην ηλικία των πενήντα ετών και παρατηρείται συχνότερα σε γυναίκες παρά σε άντρες...

Ο πόνος μπορεί να εντοπίζεται στην οπίσθια περιοχή του αυχένα ή να περιλαμβάνει τον ώμο, το κεφάλι, τον βραχίονα, το αντιβράχιο, ολόκληρο το χέρι. Υπάρχει συχνά περιορισμός των κινήσεων του αυχένα, ενώ ο ασθενής μπορεί να εμφανίζει μούδιασμα τοπικά.

Αίτια πόνου στον αυχένα:

1. Σύνδρομα από κακή θέση ή στάση ή ψύξη

Η κακή στάση του σώματος, η καθιστική ζωή, η πολύωρη παραμονή μπροστά στο computer, η ψύξη, προκαλεί μη ειδικό πόνο του αυχένα. Ορισμένες παθήσεις της σπονδυλικής στήλης, όπως η σκολίωση, χαρακτηρίζονται από κακή θέση της σπονδυλικής στήλης συνολικά και συνδέονται με αυξημένη επίπτωση τοπικού πόνου. Επαγγελματικές δραστηριότητες, που προκαλούν αυξημένη δόνηση (π.χ. χειρισμός κομπρεσέρ), γυμναστικές δραστηριότητες που δεν γίνονται σωστά (π.χ. χρήση βαρών χωρίς προθέρμανση, ακατάλληλα υποδήματα), η παχυσαρκία, το άγχος, έχουν συνδεθεί με αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης πόνων στη σπονδυλική στήλη.

2. Κάκωση αυχένα ή μυϊκή διάταση

Προέρχονται από κακώσεις στον αυχένα ή απότομη υπερέκταση κάμψη του αυχένα. Ο πόνος συνοδεύεται από μυϊκό σπασμό και σχετική ακαμψία.

3. Αυχενικό σύνδρομο

Είναι ένα σύνολο εκφυλιστικών αλλαγών στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης που περιλαμβάνουν εκφύλιση των δίσκων της αυχενικής μοίρας και προοδευτική ανάπτυξη οστεοφύτων. Διακρίνουμε το δευτεροπαθές αυχενικό σύνδρομο που προκαλείται από συγκεκριμένο υποκείμενο οργανικό νόσημα ή παθολογική διαταραχή (π.χ. ενδοκρινικά νοσήματα, διαβήτης, νόσος Wilson) και το ιδιοπαθές αυχενικό σύνδρομο που έχει πολυπαραγοντική αιτιολογία και είναι συχνό. H ηλικία, η κακή κληρονομικότητα, η παχυσαρκία, η χρόνια καταπόνηση της σπονδυλικής στήλης συγκαταλέγονται στους παράγοντες που εμπλέκονται στην εμφάνιση του ιδιοπαθούς συνδρόμου.

4. Κήλη δίσκου

Η ρήξη του πηκτοειδούς πυρήνα των αυχενικών δίσκων, προκαλεί πόνο, που συχνά επιδεινώνεται με τον βήχα, το φτάρνισμα, ορισμένες κινήσεις, ενώ υπάρχουν, αρκετές φορές και τοπικά νευρολογικά συμπτώματα.

5. Συστηματικές παθήσεις οστών, αρθρίτιδες, ινομυαλγία

Φλεγμονώδεις νόσοι με προσβολή αρθρώσεων (π.χ. ρευματοειδής αρθρίτιδα), μπορεί να εμφανίσουν πόνο στον αυχένα. Η ινομυαλγία αποτελεί πάθηση που χαρακτηρίζεται από χρόνιο διάχυτο μυοσκελετικό πόνο, δυσκαμψία, παραισθησίες, εύκολη κόπωση, μαζί με πολλαπλές ευαίσθητες αρθρώσεις με ευρεία και συμμετρική κατανομή.

6. Καρκινώματα ή όγκοι

Ορισμένοι όγκοι, προκαλούν μεταστάσεις ή προσβάλλουν την αυχενική μοίρα ή τον παρακείμενο εγκέφαλο, με αποτέλεσμα την εμφάνιση πόνου στον αυχένα.

7. Σύνδρομα θωρακικής εξόδου

Προέρχονται από συμπίεση νευροαγγειακών δομών που εξυπηρετούν τα άνω άκρα, λόγω χαλάρωσης της ωμικής ζώνης ως αποτέλεσμα ηλικίας, παχυσαρκίας, αιωρούμενων μαστών, είτε λόγω συνθηκών της καθημερινότητας είτε λόγω εμπλοκής ορισμένων οργανικών παραγόντων. Ο πόνος στον αυχένα ακτινοβολεί συνήθως από το σημείο της συμπίεσης και αφορά κυρίως τα άνω άκρα.

8. Οστεομυελίτιδα, μηνιγγίτιδα, φλεγμονές

Ορισμένοι παθογόνοι μικροοργανισμοί προσβάλλουν την περιοχή του αυχένα και παρακείμενα μόρια προκαλώντας τοπικά άλγος. Ορισμένες φορές η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη με φλεγμονή του μυελού και ανάπτυξη οστεομυελίτιδας. Υπάρχουν περιπτώσεις, που καταστάσεις λοιμώξεων προκαλούν αντιδραστικό πόνο στον αυχένα, χωρίς τοπική προσβολή.

9. Συστηματικά νοσήματα

Η υπέρταση, ένα σύνηθες συστηματικό νόσημα, μπορεί να προκαλέσει κρίσεις πονοκεφάλου με αυχεναλγία. Ορισμένα συστηματικά νοσήματα (π.χ. γιγαντοκυτταρική αρτηρίτιδα) μπορεί να εμφανίσουν πόνο στον αυχένα.

10. Παθήσεις οργάνων άνωθεν του διαφράγματος ή του ΚΝΣ

Παθήσεις του εγκεφάλου προκαλούν πονοκέφαλο ή αυχεναλγία. Οργανικές βλάβες πάνω από το διάφραγμα, μπορεί σπάνια να εκδηλωθούν με πόνο στον αυχένα. Χαρακτηριστικά το θανατηφόρο έμφραγμα του μυοκαρδίου, μπορεί να εμφανιστεί σε άτυπες περιπτώσεις ως οξύ άλγος στον αυχένα.

Κομβική θέση στην θεραπεία του πόνου του αυχένα κατέχει ο εντοπισμός και η θεραπεία του υποκείμενου νοσήματος ή παράγοντα που τον προκαλεί. Σημαντικά για την διάγνωση είναι τα ευρήματα της σωστής ιατρικής εξέτασης.

Dr. Αναστασία Μοσχοβάκη

Ιατρός Ειδική Παθολόγος

www.ygeiaonline.gr

Αιματουρία: Σε ποιους παράγοντες οφείλεται

 Η παραγωγή των ούρων από το νεφρό αποτελεί μία από τις πιο βασικές λειτουργίες του σώματος. Με τα ούρα, το σώμα καθαρίζεται από τοξίνες και ανεπιθύμητες ουσίες. Ταυτόχρονα, ελέγχεται η συγκέντρωση των συστατικών των υγρών του σώματος. Στις ουσίες που αποβάλλονται μέσω των νεφρών περιλαμβάνονται τελικά προϊόντα του μεταβολισμού, όπως ουρία, κρεατινίνη, ουρικό οξύ, ουρικά άλατα, ενώ απομακρύνονται ουσίες που βρίσκονται σε περίσσια στο αίμα, όπως νερό, νάτριο, κάλιο, χλώριο, υδρογόνο. ..

Τα ούρα, υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν περιέχουν αίμα και αυτό οφείλεται τόσο στις ιδιότητες του φυσιολογικού αίματος, όσο και στην ιδιαίτερη κατασκευή του νεφρικού ηθμού, ο οποίος, ενώ καθαρίζει το αίμα, δεν του επιτρέπει να περάσει στα ούρα. Παρά ταύτα, ορισμένα άτομα παρουσιάζουν αιματουρία ή επεισόδια αιματουρίας, τα οποία οφείλονται σε κληρονομούμενη ανατομική παραλλαγή.

Η εύρεση άνω των τριών ερυθροκυττάρων ολικού αίματος στη μικροσκοπική εξέταση ούρων, που έχουν ληφθεί σωστά, σε μεγάλη μεγέθυνση με ειδικά μικροσκόπια, αποκαλείται ιατρικώς αιματουρία. Η αιματουρία συχνά δεν φαίνεται 'με γυμνό μάτι', δεν έχει συνωδά συμπτώματα και εντοπίζεται σε ανάλυση ούρων στο check up. Πρέπει να απεκκρίνεται τουλάχιστον ένα ml αίματος ανά λίτρο, για να προκληθεί ορατή μεταβολή του χρώματος στα φυσιολογικώς διαυγή ούρα. Στην περίπτωση αυτή τα ούρα χρωματίζονται ρόδινα, κόκκινα, καφέ ή μαύρα.

Όταν τα ούρα είναι ρόδινα, κόκκινα, καφέ ή μαύρα, είναι σημαντικό να καθορίζεται εάν το χρώμα οφείλεται πράγματι στην παρουσία αίματος ή εάν οφείλεται σε παρουσία άλλων χρωστικών (π.χ. μυοσφαιρίνη, αιμοσφαιρίνη, χρωστική από παντζάρια, πορφυρίνες, λήψη χλωροκίνης). Κατά την ιατρική εξέταση είναι επίσης σημαντικό να καθοριστεί, εάν πρόκειται για αποικισμό των ούρων από αίμα περιόδου και όχι για αληθή αιματουρία.

Τα παθολογικά νοσήματα και οι παθολογικοί παράγοντες, που προκαλούν αιματουρία διαιρούνται σε τρεις κατηγορίες:

Νοσήματα του ουροποιητικού συστήματος (π.χ. καρκινώματα, η λιθίαση του ουροποιητικού, προστατικές παθήσεις).

Συστηματικά νοσήματα (π.χ. λοιμώδη νοσήματα, η δρεπάνωση των ερυθρών, ο διαβήτης).

Φάρμακα (π.χ. αντιπηκτικά, ορισμένα αντιβιοτικά, αναλγητικά φάρμακα).

Τα ευρήματα από τη σωστή ιατρική εξέταση του ασθενούς έχουν κομβικό ρόλο στην εξατομικευμένη αξιολόγηση της αιματουρίας και στον καθορισμό των εξετάσεων που απαιτούνται σε κάθε περίπτωση. 

(Πηγή www.iatronet.gr) 

Οι θεραπείες γονιμότητας αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου των ωοθηκών

Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

Οι γυναίκες που παίρνουν φάρμακα κατά την θεραπεία γονιμότητας για τη διέγερση των ωοθηκών ώστε να παράγουν επιπλέον ωάρια, ίσως διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης οριακών ωοθηκικών όγκων, σύμφωνα με ολλανδική μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Human Reproduction.

Η 15ετής μελέτη έδειξε ότι οι γυναίκες που υποβάλλονται σε θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης (IVF) έχουν διπλάσιο κίνδυνο εκδήλωσης ωοθηκικών κακοηθειών (δηλαδή είτε καρκίνος είτε οριακοί όγκοι), όπως επίσης και οι υπογόνιμες γυναίκες που δεν υποβάλλονται σε θεραπεία γονιμότητας.

Ο κίνδυνος αφορά τους οριακούς όγκους, που έχουν μη φυσιολογικά κύτταρα τα οποία μετατρέπονται σε καρκινικά, αν και δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Ο κίνδυνος διηθητικού καρκίνου των ωοθηκών ήταν ελαφρώς υψηλότερος για την ομάδα που υποβλήθηκε σε IVF, αν και στατιστικά η διαφορά δεν ήταν σημαντική.

Η ερευνήτρια Φλόρα βαν Λουβεν από το Ολλανδικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο στο Άμστερνταμ εξηγεί ότι τα αποτελέσματα της μελέτης είναι σημαντικά διότι για πρώτη φορά έγινε σύγκριση με ομάδα υπογόνιμων γυναικών που δεν υποβλήθηκαν σε IVF. Είναι γνωστό ότι η δυσκολία σύλληψης ή ατεκνία είναι ήδη τεκμηριωμένοι παράγοντες κινδύνου για ωοθηκικούς όγκους.

Στην ολλανδική μελέτη συμπεριλήφθηκαν 25.000 γυναίκες, εκ των οποίων οι 19.000 είχαν υποβληθεί σε IVF. Σ’ αυτή την ομάδα εντοπίστηκαν 61 ωοθηκικές νεοπλασίες, εκ των οποίων οι 31 ήταν οριακοί όγκοι και οι 30 διηθητικοί καρκίνοι. Η αναλογία των οριακών κακοηθειών ήταν ασυνήθιστα υψηλή.

Ο Ρίτσαρντ Κεννεντι, γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εταιρειών Γονιμότητας, σημειώνει ότι άλλες μελέτες στο πρόσφατο παρελθόν που είχαν ερευνήσει την ωοθηκική διέγερση και τον κίνδυνο καρκίνου, ήταν καθησυχαστικές.

«Η Ομοσπονδία εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι μακροπρόθεσμοι κίνδυνοι είναι μικροί αλλά η διαρκής παρακολούθηση των συγκεκριμένων γυναικών θα πρέπει να συνεχιστεί, και τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα να συνεχίσουν να καταγράφονται και να αξιολογούνται σε βάθος», τονίζει ο κ.Κεννεντι.
Ο Πήτερ Μπράουντ από το Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου, που δεν συμμετείχε στην ολλανδική μελέτη σχολιάζει ότι «οι πιθανοί κίνδυνοι πρέπει πάντα να συνυπολογίζονται και να εξισορροπούνται με την σημασία που έχει για το ζευγάρι η απόκτηση ενός παιδιού».

(Πηγή health.in.gr)

Η αϋπνία αυξάνει την πιθανότητα εμφράγματος

Νέα Υόρκη

Όσοι δυσκολεύονται να κοιμηθούν το βράδυ ή ξυπνούν πριν το πρωί, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο εμφράγματος, σύμφωνα με νέα νορβηγική έρευνα, που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Circulation.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Λαρς Έρικ Λάουγκσαντ του Τμήματος Δημόσιας Υγείας του Νορβηγικού Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας στο Τροντχάιμ, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όσοι πάσχουν από αϋπνία, κινδυνεύουν κατά 27-45% περισσότερο να υποστούν έμφραγμα σε σχέση με όσους κοιμούνται συνήθως χωρίς πρόβλημα.

Οι επιστήμονες μελέτησαν περίπου 52.600 ενήλικες, από τους οποίους 2.369 άτομα υπέστησαν έμφραγμα σε διάστημα 11 ετών. Οι ερευνητές συσχέτισαν τους θανάτους με τις συνήθειες ύπνου των ατόμων και βρήκαν ότι όσοι σχεδόν κάθε νύχτα δυσκολεύονταν να αποκοιμηθούν, είχαν 45% αυξημένο κίνδυνο για έμφραγμα. Όσοι κοιμούνταν μεν σχετικά εύκολα, αλλά δυσκολεύονταν να μείνουν κοιμισμένοι όλη τη νύχτα, είχαν 30% αυξημένο κίνδυνο, ενώ όσοι δεν ξυπνούσαν ανανεωμένοι το πρωί, είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο 27% κατά μέσο όρο.

Περίπου ένας στους τρεις ανθρώπους στο γενικό πληθυσμό εμφανίζει τουλάχιστον ένα σύμπτωμα αϋπνίας, σύμφωνα με την έρευνα. Προηγούμενες έρευνες είχαν επίσης συσχετίσει την αϋπνία με καρδιολογικά προβλήματα.

Δεν είναι ξεκάθαρο γιατί η αϋπνία έχει αυτή την επίπτωση στην καρδιά. Μερικοί γιατροί πιστεύουν ότι η αϋπνία επιδεινώνει τους παράγοντες κινδύνου για έμφραγμα, όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση του αίματος και η φλεγμονή.

Οι ερευνητές συστήνουν σε όσους πάσχουν από μόνιμη αϋπνία, να αναζητήσουν ιατρική βοήθεια.
«Τα προβλήματα ύπνου είναι συνηθισμένα και σχετικά εύκολο να αντιμετωπισθούν», δήλωσε ο Δρ Λάουγκσαντ.

(Πηγή health.in.gr)

Το πολύ νερό «μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου και υψηλού σακχάρου»

Ουάσινγκτον

Δυο νέα επιχειρήματα υπέρ της κατανάλωσης νερού προέκυψαν από ισάριθμες μελέτες. Η πρώτη κατέδειξε ότι η αυξημένη κατανάλωση νερού μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου της ουροδόχου κύστης ενώ η δεύτερη ότι η μειωμένη κατανάλωσή του συνδέεται με αύξηση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα.

Νερό κατά του καρκίνου

Τα οφέλη της κατανάλωσης νερού σε σχέση με τον καρκίνο της ουροδόχου κύστης διαπιστώθηκαν από μελέτη Αμερικανών ερευνητών του Πανεπιστημίου Brown. Στη μελέτη διάρκειας 22 ετών έλαβαν μέρος 48.000 άνδρες ηλικίας (στην έναρξή της) 40 ετών και άνω. Κάθε τέσσερα χρόνια, οι εθελοντές καλούνταν να απαντήσουν σε εκτενή ερωτηματολόγια που αφορούσαν τόσο την υγεία τους όσο και τις συνήθειές τους.

Ανάλυση των ερωτηματολογίων κατάδειξε ότι οι άνδρες που κατανάλωναν 2,5 λίτρα υγρών (και κυρίως νερού) ημερησίως, είχαν 24% λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο της ουροδόχου κύστης. Οι επιστήμονες αποδίδουν τη συσχέτιση στην ικανότητα του νερού να «ξεπλένει» καρκινικές ενώσεις από την ουροδόχο κύστη.

Νερό κατά του διαβήτη

Γάλλοι ερευνητές μελέτησαν την επίδραση της κατανάλωσης νερού στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα 3.615 εθελοντών. Οι εθελοντές, ηλικίας 30-65 ετών, είχαν κανονικά επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους κατά την έναρξη της μελέτης η οποία διήρκεσε 9 χρόνια. Στο διάστημα αυτό 202 εθελοντές ανέπτυξαν διαβήτη και 565 ανέπτυξαν υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα, μια κατάσταση η οποία ονομάζεται «προδιαβητική».

Η ανάλυση των δεδομένων που αφορούσαν τις συνήθειες των εθελοντών κατέδειξε ότι εκείνοι που κατανάλωναν μόνο δυο ποτήρια (ή και λιγότερο) νερό την ημέρα, είχαν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν διαβήτη ή προ-διαβήτη. Αντίθετα, όσοι έπιναν τουλάχιστον μισό λίτρο νερού μείωναν κατά 28% την πιθανότητα εμφάνισης υψηλών επιπέδων σακχάρου στο αίμα τους.

(Πηγή in.gr)

Για επιδημία ιλαράς στην Ευρώπη προειδοποιεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας

Γενεύη

Τα διαθέσιμα επιδημιολογικά και γενετικά δεδομένα «επιβεβαιώνουν ότι μια επιδημία ιλαράς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο βρίσκεται σε εξέλιξη» προειδοποιεί ο ΠΟΥ και ζητά πιστή τήρηση των προγραμμάτων εμβολιασμού.

Η κατάσταση δείχνει να θέτει εν αμφιβόλω το στόχο που έχουν θέσει πέντε από τις έξι γεωγραφικές περιφέρειες όπου δραστηριοποιείται ο ΠΟΥ, ανάμεσά τους και η Ευρώπη, να μειωθούν κατά τουλάχιστον 95% τα κρούσματα ιλαράς μέχρι το 2015.

H ιλαρά προλαμβάνεται αποτελεσματικά με το (υποχρεωτικό) τριδύναμο εμβόλιο της ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς (MMR), το οποίο έχει κατηγορηθεί αβάσιμα για κρούσματα αυτισμού.

Παρόλο που η σχέση του εμβολίου με τον αυτισμό έχει διαψευστεί επανειλημμένα, αρκετοί Ευρωπαίοι γονείς προτίμησαν να μην εμβολιάσουν τα παιδιά τους, γεγονός που προκαλεί παρενέργειες.

Στη Βρετανία, για παράδειγμα, τα κρούσματα ιλαράς αυξήθηκαν σημαντικά μετά την πτώση του ποσοστού των εμβολιασμένων παιδιών από το 92% το 1996 στο 84% το 2002. Το 2006 καταγράφηκε μάλιστα ο πρώτος θάνατος από ιλαρά στη Βρετανία από το 1992.

Η κατάσταση δείχνει τώρα να επιδεινώνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο: Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούνιο του 2011 καταγράφηκαν έντεκα θάνατοι σε σύνολο 26.025 επιβεβαιωμένων κρουσμάτων στις 40 από τις 53 χώρες της Ευρώπης. Τα περισσότερα κρούσματα, πάνω από 14.000, καταγράφηκαν στη Γαλλία.

Ο κύριος τύπος του ιού της ιλαράς που κυκλοφορεί σήμερα στην Ευρώπη είναι αυτός που ανιχνεύθηκε για πρώτη φορά το 2008 στη Βρετανία (με την ονομασία D4). «Ο ιός έχει επίσης εξαπλωθεί εκτός της [ευρωπαϊκής] Περιφέρειας, προκαλώντας επιδημίες στον Καναδά και τις ΗΠΑ» ανέφερε ο ΠΟΥ σε πρόσφατη ανακοίνωσή του.

«Η ιλαρά δεν είναι η αθώα ασθένεια που πολλοί πιστεύουν ότι είναι. Όπου μπορούμε να προλάβουμε τις ασθένειες και το θάνατο πρέπει να το κάνουμε» δήλωσε η περιφερειακή διευθύντρια του ΠΟΥ για την Ευρώπη Σουζάνα Τζακάμπ.

Η ιλαρά προκαλείται από έναν παραμυξοϊό που μεταδίδεται από σταγονίδια στον αέρα.

Χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση εξανθημάτων σε όλο το σώμα.

Η ασθένεια προκαλεί συχνά επιπλοκές, συχνότερες μεταξύ των ενήλικων ασθενών, όπως πνευμονία, βλάβες στον κερατοειδή και δυνητικά θανατηφόρα εγκεφαλίτιδα.

(Πηγή in.gr)

CPR

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΠΙΝΟΥΜΕ COCA COLA

Τα πρώτα 10 λεπτά: 10 κουταλιές ζάχαρης εισχωρούν στο σύστημά σας (100% της προτεινόμενης ημερήσιας χρήσης.) Ο λόγος που δεν κάνετε αμέσως εμετό από την υπερβολική δόση ζάχαρης είναι το φωσφορικό οξύ που κόβει την γεύση και σας επιτρέπει να κρατήσετε το αναψυκτικό στο στομάχι σας.

20 λεπτά: Το ζάχαρο σας προκαλεί μια έκρηξη ινσουλίνης. Το συκώτι σας ανταποκρίνεται σε αυτό , μετατρέποντας όση ζάχαρη μπορεί σε λίπος (και υπάρχει πολύ ζάχαρη αυτή τη στιγμή).

40 λεπτά: Η απορρόφηση καφεΐνης έχει ολοκληρωθεί. Οι κόρες σας διαστέλλονται, η πίεση του αίματος αυξάνεται και το συκώτι συνεχίζει να ρίχνει ζάχαρη στο αίμα.Oι δέκτες αδενοσίνης στον εγκέφαλό σας φράζουν αποτρέποντας την υπνηλία.

45 λεπτά: Το σώμα σας ανεβάζει την παραγωγή ντοπαμίνης, ερεθίζοντας τα κέντρα ευχαρίστησης στον εγκέφαλό σας. Είναι ο ίδιος τρόπος που λειτουργεί και η ηρωίνη.

60 λεπτά: Το φωσφορικό οξύ δεσμεύει το ασβέστιο, το μαγνήσιο και τον ψευδάργυρο στο χαμηλότερο έντερο σας, παρέχοντας μιας περαιτέρω ώθηση στο μεταβολισμό. Αυτό γίνεται από τις υψηλές δόσεις της ζάχαρης και των τεχνητών γλυκαντικών ουσιών που αυξάνουν επίσης την ουρική έκκριση του ασβεστίου.

 Οι διουρητικές ιδιότητες της καφεΐνης κάνουν παιχνίδι. (Σας κάνει να πρέπει να κατουρήσετε.) Τώρα βεβαιώνεται ότι θα εκκενώσετε το συνδεμένο ασβέστιο, το μαγνήσιο και τον ψευδάργυρο που πήγαινε στα κόκκαλά σας καθώς επίσης και το νάτριο, τον ηλεκτρολύτη και το νερό. Δεδομένου ότι το rave μέσα σας πεθαίνει, θα αρχίσετε να έχετε μια συντριβή ζάχαρης. Μπορεί να γίνετε οξύθυμοι ή/και αργόστροφοι. Έχετε επίσης τώρα, κυριολεκτικά, κατουρήσει όλο το νερό που περιείχε η Coke, μαζί με τις πολύτιμες θρεπτικές ουσίες που το σώμα σας θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει για να ενυδατώσει το σύστημά σας ή να χτίσει τα ισχυρά κόκκαλα και τα δόντια.

ΑΥΠΝΙΑ

Τα πάντα για την αϋπνία εδώ!

Χάρισε τη ζωή σε πέντε ανθρώπους!

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκαν τρεις ακόμη μεταμοσχεύσεις στο «Λαϊκό», στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών και στο Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο».

Ένας 48χρονος, ο οποίος κατέληξε από εγκεφαλική αιμορραγία έπειτα από πτώση, στην εντατική του Νοσοκομείου των Χανίων, χάρισε τη ζωή σε πέντε συνανθρώπους του.

Τα ληφθέντα όργανα μεταμοσχεύτηκαν επιτυχώς ως εξής:
• Το ήπαρ σε άντρα 60 ετών στο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης
• Ο ένας νεφρός στο Παν/κό Νοσοκομείο της Πάτρας σε άντρα 50 ετών, ο οποίος υποβαλλόταν 17 χρόνια σε αιμοκάθαρση.
• Ο δεύτερος νεφρός στο Λαϊκό σε άνδρα 64 ετών, που υποβαλλόταν 10 χρόνια σε αιμοκάθαρση .
• Οι κερατοειδείς σε δύο ασθενείς με οφθαλμολογικά προβλήματα στο ΠΕ.ΠΑ.Γ.Ν.Η. Κρήτης

Στο πλαίσιο της προσπάθειας διάδοσης του μηνύματος για τη σημαντικότητα των μεταμοσχεύσεων ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, κ. Ανδρέας Λοβέρδος θα διανείμει αιτήσεις εγγραφής σε όλα τα μέλη της κυβέρνησης στο αυριανό Υπουργικό Συμβούλιο.

Ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, τέλος πάντων, οι Νοσηλευτές;

Νοσηλευτική είναι η τέχνη και επιστήμη υγείας που ασχολείται με την καθημερινή και λεπτομερή φροντίδα των ατόμων, της οικογένειας και της κοινότητας για τη πρόληψη, διατήρηση και αποκατάσταση της υγείας σε όλο το φάσμα των φυσιολογικών βιοψυχοκοινωνικών λειτουργιών της. Ο νοσηλευτής ή η νοσηλεύτρια συνεργάζεται στενά με τον ιατρό και εφαρμόζει στη πράξη τις ιατρικές οδηγίες. Ο νοσηλευτής μπορεί να ασχολείται από την απλή χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής και την διαλογή ασθενών, μέχρι παροχή βοήθειας στον ιατρό, κατά την αντιμετώπιση σοβαρών τραυμάτων ή χειρουργικών επεμβάσεων.

Νοσηλευτική εκπαίδευση

Για την απονομή του τίτλου Νοσηλευτή θα πρέπει (στην Ελλάδα) ο ενδιαφερόμενος να δώσει Πανελλήνιες Εξετάσεις για την εισαγωγή του σε ένα από τα Τμήματα Νοσηλευτικής των Τ.Ε.Ι. και Α.Ε.Ι. ή στη Στρατιωτική Σχολή Αξιωματούχων Νοσηλευτών. Οι σπουδές διαρκούν 4 χρόνια και απονέμεται ο τίτλος Πτυχιούχος ή Διπλωματούχος Νοσηλευτής. Οι Πτυχιούχοι Νοσηλευτές έχουν δυνατότητα για Μεταπτυχιακές Σπουδές (MSc in Nursing) και Διδακτορικές Σπουδές (PhD in Nursing) σε Ελλάδα και χώρες του εξωτερικού (μετά από ανάλογη διαδικασία ισοτίμισης πτυχίου).
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 5§2 Α του Νόμου 1579/1985, από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου καθιερώνεται ο επαγγελματικός τίτλος του νοσηλευτή και νοσηλεύτριας στους πτυχιούχους ή διπλωματούχους των:
α) Τμημάτων νοσηλευτικής T.Ε.Ι.
β) Νοσηλευτικών τμημάτων A.Ε.Ι.
γ) Τέως ανώτερων σχολών αδελφών νοσοκόμων επισκεπτριών αδελφών νοσοκόμων, αρμοδιότητας Υπουργείου Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Κ.Α.Τ.Ε.Ε.
δ) Ισότιμων σχολών αλλοδαπής των αντίστοιχων σχολών α, β, γ.
Στην Ελλάδα ο Νοσηλευτής/ρια μπορεί να κάνει και εξειδίκευση, όπως ορίζει ο νόμος 1579/1985 στο Άρθρο 5, σε μια από τις εξής ειδικότητες:
- Παθολογική Νοσηλευτική.
- Χειρουργική Νοσηλευτική.
- Παιδιατρική Νοσηλευτική.
- Νοσηλευτική Ψυχικής Υγείας.

Νοσηλευτικές θεωρίες

Η θεωρία σε μια επιστήμη εξασφαλίζει την επαγγελματική αυτονομία κατευθύνοντας την εκπαίδευση, την άσκηση και την έρευνα σε κάθε επάγγελμα. Το φαινόμενο που μελετά η Νοσηλευτική Επιστήμη είναι η νοσηλευτική πράξη, ο άνθρωπος, το περιβάλλον και η υγεία. Οι νοσηλευτικές θεωρίες περιλαμβάνουν διάφορες διαστάσεις σε θέματα όπως: 1) Ο ορισμός του ατόμου, της νοσηλευτικής, της υγείας, του περιβάλλοντος και τις σχέσεις μεταξύ τους, 2) Περιγράφουν τις νοσηλευτικές δραστηριότητες, 3) Κατανόηση της μοναδικότητας του ατόμου και των αντιδράσεών του προς το στρες και την ασθένεια, και 4) Βασικές επιστημονικές αρχές ως αφετηρία για την διατύπωση των νοσηλευτικών αρχών.
Αντιπροσωπευτικές Νοσηλευτικές Θεωρίες είναι:

• Θεωρία του περιβάλλοντος της Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ (1859)
• Ψυχοδυναμική Θεωρία της H. Peplau (1952)
• Τυπολογία νοσηλευτικών προβλημάτων της F. Abdellah (1960)
• Θεωρία των ατομικών αναγκών της V. Henderson (1964)
• Διαπροσωπική θεωρία της J. Travelbee (1966)
• Συστηματική συμπεριφορά της D. Johnson (1968)
• Αμοιβαιότητα ανθρώπου περιβάλλοντος της M. Rogers (1970)
• Διαπροσωπικά συστήματα της I. King (1971)
• Θεωρία ελλείμματος αυτοφροντίδας της D. Orem (1971)
• Διατήρηση ενέργειας και ακεραιότητας της M. Levine (1973)
• Θεωρία της προσαρμογής της C. Roy (1976)

(Οι ακριβείς αρμοδιότητες των Νοσηλευτών στην Ελλάδα είναι αναρτημένες σε επίσημο έγγραφο του Υπουργείου Υγείας.)

Καλωσόρισμα!

Σας  καλωσορίζουμε στο νέο ιστότοπό μας!

Σκόπος αυτού του blog είναι η ενημέρωση και η ανταλλαγή απόψεων τόσο μεταξύ επιστημόνων υγείας όσο και απλών πολιτών!

Θα αναλύουμε απλά καθημερινά θέματα που μας απασχολούν, άλλα και πιο εξειδικευμένα. Είμαστε στη διάθεσή σας να απαντήσουμε σε κάθε απορία σας! 

Η σελίδα αυτή ενημερώνεται από επιστήμονες υγείας - Νοσηλευτές.

Καλή παραμονή στο χώρο μας!

(Σε καμία περίπτωση τα όσα αναρτώνται εδώ δεν αντικαθιστούν τις εξατομικευμένες συμβουλές και οδηγίες που λαμβάνετε από τον ιατρό που σας παρακολουθεί.)